Ημίγυμνος, με ξεθωριασμένο σορτσάκι, παιδί της φαβέλας – παρέα με σκύλους, πεντάλεπτα κόρτε με βυζαρούδες, ελπίδα στον ήλιο, και στην απώλεια του, που χαρίζει την δροσιά.
Παραμελημένο φιλήδονο σώμα, σε δροσερά σεντόνια, που πριν ήταν καυτά, μουσική με μαύρα αδέρφια – λογικό εμφιαλωμένο.
Γουλιές που κυλούν, βλέμμα Λονδρέζου ρασταφάρι – ενθυμούμενος υπέροχα ψέματα, που υπήρξαν για στιγμές αλήθεια, αλήθεια που ανακαλώ στο κάθε τσιγάρο νικοτίνης. Αυτοχαϊδεύω στοργικά, μέρη του σώματος μου, κεφάλι, χέρια, στήθος. Αυτοφιλώντας τα λεπτά χείλη, στην βεράντα, στην κουζίνα, στο μπάνιο. – Τελικά δεν είναι και τόσο άσχημο πράγμα, το καλοκαίρι.
Ετικέτες: καλοκαίρι