Έμενα πήγε ο πατέρας μου να με γράψει καράτε.

Καθίσαμε και βλέπαμε το μάθημα, και μετά από τρία λεπτά φύγαμε και πήγαμε στα συγκρουόμενα στο Λούνα Πάρκ.

Φύγαμε γιατί ο δάσκαλος καράτε έσκουζε πολύ, και είδε ότι αυτό με ενοχλούσε. Η μαμά μόνο είπε κάποτε, όταν είδε τον πρώτο δίσκο που αγόρασα (Ντουραν Ντουραν αρένα) – “Μα αυτοί φορούν κραγιόν!” και μέχρι εκεί.
Η αδερφή μου η Χρυσούλα πριν φύγει το ’82, με έμαθε ν’ αγαπάω και να προστατεύω τα γυφτάκια, και η μαμά με δίδαξε ποτέ να μην κοροϊδεύω παιδιά, που είχαν κάποιο κινητικό ή νοητικό πρόβλημα, γιατί αν μάθαινε κάτι τέτοιο, θα μ’ έβαζε να κοιμηθώ στο κοτέτσι.
Τελικά έτυχε και δεν έγινα γκέη, ας μην έμαθα καράτε.

Έτυχε επίσης και είχα πολύ καλούς γονείς, που κατά τύχη με δίδαξαν, να μην είμαι βλάκας, και λέω κατά τύχη, γιατί η μαμά και ο πατέρας μου δεν ήξεραν τις λέξεις – “ομοφοβικός”, “σεξιστής”, “διαφορετικότητα”, απλά δεν ήταν σκατόψυχοι.