Τριακόσιοι τόσοι Δήμοι, πολλαπλάσιες τοπικές στολές στο χοροστάσι και στα «δρώμενα». Ακόμη και προφανώς γειτόνοι, με τα ίδια παραγωγικά μέσα και χωρίς κάποια παλιά γραμμή συνόρων να παραπέμπει σε αίσθηση μεθορίου, γιορτάζουν, χορεύουν, αναστηλώνουν ήθεα και εθίματα που δεν έβλεπαν συχνά οι πανέλληνες, ή τέλος πάντων αυτή η ενωτική κόλλα.

Ας είναι καλά οι πρωτοβουλίες των δραστήριων δημάρχων και η τάση να τους δείξει το γυαλί. Λόγω Πασχαλιάς, είδαμε φέτος ποικιλία πυρομαχικών-ακόμη και εικονικούς βομβαρδισμούς λόφων. Στις λεζάντες, πρόκειται για πράξεις ή υπαινιγμούς αντίστασης στην Τουρκοκρατία. Όταν βέβαια δεν υπάρχει παραπομπή σε ακατάλυτα, πανάρχαια συνήθεια, εκ Μυστηρίων και Μαινάδων.

Πο;y ήταν τα περισσότερα από αυτά πριν πέντε η δέκα χρόνια;

Μόνος ασφαλής δείκτης, το ομοιόμορφο της στολής των χορευτικών ομάδων.

Άν έχετε έφεση σε αυτά, σκεφτείτε τι όργανα ακούγατε πριν πλακώσουν τα κλαρίνα και αν θυμάστε, ή σας είπαν για κάποιους τοπικούς ήρωες- δεν πειράζει να μην είναι τουρκοφάγοι. Καθώς δεν υπάρχει ΚΑΣ λαογραφίας, σε λίγο η έφεση για ανταγωνισμό, θα μας παρουσιάζει και ακροβάτες, και ρομαντζάδες και ταμπλό βιβάν με φημισμένους εραστές του ονείρου. Εξάλλου, η ληστοκρατία, αληθής και τεκμηριωμένη, όπου να ‘ναι θα προκύψει ως θεατράλε δάσος του Νεονότινγχαμ.

Επινοείτε μέρος μιας παράδοσης ιστορικά ρηχής, κι ας νομίζετε πως αναβιώνετε Βρουμάλια και θεσμοφόρια και τον Λειδινό. Μια ματιά σε εξωνάρθηκες  ναών και χειρογράφων, σας δείχνει τι τουμπελέκια δούλευαν και τι κανόνα τηρούσαν. Αλλά καλομάθατε από τα αρχαία αγγεία και τους ομαδικούς χορούς που δείχνουν και νομίζετε πως είναι καιρός να συγκολληθεί το ρήγμα του σεισμού.