Βλέπω σχεδόν καθημερινά στο feed μου ιστορίες εργαζόμενων και το περιβάλλον που καλούνται να δουλέψουν και τρομάζω. Μοιράζονται συχνά αστείες ιστορίες με πελάτες, μερικές φορές μικρούς θριάμβους παραίτησης -χωρίς κανένα δίχτυ ασφαλείας- και ίσως πιο σπάνια, λίγες διστακτικές ερωτήσεις για τραγικές συνθήκες εργασίας -που η βίαιη πραγματικότητα τις αξιώνει στα κεφάλια μας για ερωτήσεις.
Κι απ’ την άλλη, παράλογοι πελάτες, εργοδότες, σχολιαστές με χιούμορ που λες δεν μπορεί, σίγουρα θα ζουν σε άλλο σύμπαν. Δεν ξέρω αν είναι οι ακραίες κακουχίες ή η ακραία καλοπέραση που μπορεί να κάνει κάποιον τόσο τέρμα σαδιστή και δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι ο μέσος εργοδότης, πελάτης, εργαζόμενος έχει πλέον ιδέα τι σημαίνει φυσιολογικό, τι ξεπερνά τα όρια της ανοχής, της υπομονής, της ανάγκης για δουλειά.
Η αξιοπρέπεια κάποτε ήταν το ζητούμενο για πολλούς μα μπορούσες να το κρύψεις καθώς τηρούνταν τα στοιχειώδη. Ποτέ άλλοτε η έλλειψή της δεν ήταν τόσο πρόδηλη. Σήμερα δεν αρκεί να νιώθεις σκουπίδι μα πρέπει να στο φωνάζουν κιόλας μπας και δεν το κατάλαβες. Η ανεργία σού φέρνει φτώχεια, ντροπή και κατάθλιψη. Αυτό όμως που λέμε εργασία στις μέρες μας, σου φέρνει για πλάκα ό,τι πετάει και κινείται από ψυχιατρική και παθολογία.
Βλέπω κάθε μέρα πιτσιρίκια που -νομίζουν- ξεκινούν καριέρα, να τρώνε τα άκυρα το ένα μετά το άλλο, να απορούν αν η ζωή τους και τα όνειρά τους θα είναι τελικά αυτή η αηδία γεμάτη μαλάκες που πρέπει να τη ζήσεις ευτυχισμένος με 400€, να τους πείθουμε ότι ναι είναι κι αντί να μας παρατούν σύξυλους, αυτά να στέκονται δίπλα μας με όλη την αθωότητα και την αφέλεια της νιότης και να προσπαθούν να την παλέψουν. Κι αυτό μάλλον ενεργοποιεί τα ένστικτα αρπακτικού και μας κάνει βαμπίρ.
Το χειρότερο, οι τόσο χαμηλοί μισθοί και το πλέον έκτακτο ωράριο ζωής δεν επιτρέπει μάλλον σε κανέναν επαφή με το φυσιολογικό, το ανέμελο, το ανθρώπινο. Είτε συνεχίζεις να παίζεις το ρόλο του θύματος ανεχόμενος τα πάντα και πλέον παντού, είτε αν περάσεις πολύ τα όριά σου, αναζητάς εκδίκηση φορώντας για λίγο τη λεοντή του μαλάκα που σε ταλαιπωρεί και βασανίζεις ό,τι βρεθεί στο διάβα σου.
Δεκάδες πιτσιρίκια καθημερινά στο feed μου προσπαθούν άτσαλα να βγάλουν γέλιο από τις ακραίες καταστάσεις που κλήθηκαν να εργαστούν λες και πρόκειται για δημοφιλές ριάλιτι που ντε και καλά κάτι θα κερδίσεις αν ξεφτιλιστείς. Δίνουν κουράγιο ο ένας στον άλλο με κενά κλισέ, παρηγοριούνται με αχταρμά από φιλοσοφίες, θρησκείες, στίχους και παραλογισμούς. Το συζητούν, το δικαιολογούν, το παγιώνουν. Κρατιέμαι μην γράψω φυγέτε. Ιστορίες εθνικού δράματος.