Οι πεθαμένες κατσαρίδες στα μωσαϊκά του μετρό μας υπενθυμίζουν πως το καλοκαίρι τελείωσε και μάλιστα με τον πιο επώδυνο τρόπο.

Εμείς, οι άλλες κατσαρίδες, περπατάμε σαν ζόμπι και τις προσπερνάμε πηδώντας χαριτωμένα από πάνω τους.

Τι σου είναι και το σαρκίο όταν έχει ακόμα ανάσα μέσα του. Κοροϊδεύει εκ του ασφαλούς.

Οι άνθρωποι παρόλα αυτά μοιάζουν ευχάριστα ευγενικοί αυτήν την περίοδο. Να μία κυρία μου είπε τον καφέ, την ευχή και μου έδειξε τον δρόμο χωρίς καν να μου μιλήσει. Μιλούσε στη διπλανή της και με έμαθε πως ο νεροχύτης είναι το πιο ύπουλο πράγμα σε αυτήν την πόλη. Ακόμα. Η δίνη του είναι εθιστική έτσι όπως τα ζουμιά και τα σαπούνια στριφογυρίζουν κατευθυνόμενα στα μαύρα σκοτάδια των αποβλήτων. Εκεί, νομίζεις ότι κάθεσαι πάνω από τον τυφώνα Ίρμα και την καταιγίδα Χοσέ, του Χάρβεϊ τη δίνη και δίνεις εντολές για τα ρεύματα και τις κατευθύνσεις ολόκληρων υπερφίαλων θαλάσσιων όγκων. Μέχρι να πάρεις πρέφα την κλίμακα την πραγματική, έχει περάσει μία ζωή πάνω από τον νεροχύτη. Καλά εννιάμερα.

Απολαμβάνω, που λέτε, την χαρούμενη πλευρά των ανθρώπων τώρα τον Σεπτέμβριο. Ξανά τα Χριστούγεννα τέτοια θαλπωρή και σφιχταγκαλιάσματα! Δεν είναι να παίζεις άλλωστε με τις διαθέσεις των ανθρώπων στα ενδιάμεσα διαλείμματα.

Βάζω την πράσινη τη φούστα μου και τις μενεξεδένιες γόβες και χαιρετώ το σκυλολόι με τιμές αρχηγού κράτους. Σήμερα πανηγυράκι του Σταυρού.

Αγναντεύω τα εσωτερικά τοιχώματα του λεωφορείου. Ένας αριθμός κινητού και μία λέξη δίπλα με κεφαλαία γράμματα. ΣΕΞ. Με πιο λίγα γράμματα δεν φτιάχνεις τίποτα. Ποτέ δεν το πίστευα ότι τόσα λίγα γράμματα, τρία και μάλιστα το ξ στο τέλος που όσο να το πεις είναι κομμάτι άχαρο παρά τις κοιλότητές του, θα ήτο τόσο σημαντικό ειδικά όταν λείπει. Για αυτό εμπιστεύομαι τα τριψήφια πάντα. Όπως, θα είμαστε 638 χρόνια μαζί. Θυμάσαι… το υποσχέθηκες;