Άλλοι πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός, άλλοι ότι δεν υπάρχει, μάλλον όμως και οι δυο κατηγορίες συμφωνούν στο ότι το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός είναι κάτι ανεξάρτητο της πίστης ενός εκάστου, συμφωνούν στο ότι το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός είναι κάτι που δεν εξαρτάται από τη δική μας συμμετοχή.
Οπότε θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα μια θρησκεία, η οποία θα οδηγούσε σε μια μέση λύση πίστης. Βάσει αυτής Θεός και μετά θάνατον ζωή υπάρχουν μόνο για όσους πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός και μετά θάνατον ζωή. Κάπως έτσι δεν θα πλανάται κανείς. Και όσοι δεν πιστεύουν, πράγματι πεθαίνοντας απλά θα πεθάνουν, άρα δίκιο είχαν που δεν πίστευαν – και όσοι πιστεύουν, πράγματι πεθαίνοντας θα διαπιστώνουν ότι υπάρχει ο Θεός και η μετά θάνατον ζωή στην οποία πίστευαν, άρα δίκιο είχαν κι αυτοί.
Στα θετικά της νέας θρησκείας, εκτός από την καθολική δικαίωση των πιστεύω κάθε ανθρώπου, είναι και η ανάδειξή του σε κυρίαρχο όχι μόνο της δικής του μοίρας, αλλά και της θεϊκής. Έχουμε έτσι πλέον έναν συμμετοχικό Θεό, έναν Θεό που διαμορφώνει ο ίδιος ο πιστός, με τη διαμόρφωσή του όμως να μην αναιρεί καθόλου την ύπαρξη του και την αλήθεια του. Το ακριβώς αντίθετο: η πίστη αληθινά γεννά τον αληθινό Θεό.
Εξαιρετικά σημαντικό επίσης και το ότι όποιος θεωρεί ότι η ζωή μπορεί να είναι γεμάτη σκοτούρες, ζόρια, βάσανα και πόνους, αλλά αν μη τι άλλο αργά ή γρήγορα τελειώνει, παίρνει την επιλογή της μη πίστης κι έτσι πεθαίνοντας τελειώνουν όλα, πάπαλα, game over, γεια σας, RIP. Και αντίστροφα, όποιος θεωρεί ότι η ζωή εδώ είναι ένα πέρασμα, μια δοκιμασία, μια πρόβα, ένα ορντέβρ και ότι το κυρίως πιάτο είναι αμέσως μετά τον θάνατο, παίρνει την επιλογή της πίστης κι εν συνεχεία έχει όλη την αιωνιότητα για πάρτη του. Κλασική περίπτωση win – win.
Κι εντάξει, αν όλα αυτά ακούγονται σαν μπαλαφάρες, εκείνο που δύσκολα μπορεί να αρνηθεί κανείς, είναι πως όποιος ζει πιστεύοντας ότι υπάρχει Θεός, ζει μια ζωή όπου ο Θεός είναι παρών κι όποιος ζει πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει Θεός, ζει μια ζωή όπου ο Θεός είναι απών. Αν λοιπόν όσο ζούμε η ύπαρξη Θεού εξαρτάται κυριαρχικά από την πίστη μας ή την έλλειψή της, ποιος μπορεί να πει ότι αυτή η κυριαρχία δεν θα επεκταθεί και στο αμέσως μετά;
Εσύ και η κοινή λογική. Σωστά. Ωστόσο ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει ή δεν συμβαίνει μετά, το τι συμβαίνει ή δεν συμβαίνει εδώ, η πραγματικότητα στην οποία ζούμε εδώ, η ζωή την οποία ζούμε εδώ, είναι η πραγματικότητα στην οποία πιστεύουμε ότι ζούμε, η ζωή την οποία πιστεύουμε ότι ζούμε, με άλλα λόγια η πίστη δεν αφορά μόνο το μεταφυσικό, αφορά κατεξοχήν και όλα όσα έχουμε μάθει να θεωρούμε φυσικά και ανεξάρτητα της δικής μας ανάγνωσης και της δικής μας ερμηνείας.
