Σήμερα, στην σόουμπιζ κυριαρχούν κορίτσια κάτω των 30, συχνά παρεάκι με προσωδιακούς αναγνώστες, που εντούτοις αυτοαποκαλούνται ράπερ και τους ξεχωρίζεις εύκολα από το ένρινο της αποφώνησης και πως δεν έχουν καταφέρει να υπερβούν τη μισή οκτάβα.

Αυτές οι προσωρινές «θεές» μπορεί να κατάγονται από τα Βαλκάνια, τις οδούς της μετάξης ή τα Μπαρμπέιντος, αλλά έχουν ένα κοινό γνώρισμα, είτε της Ρίτα Όρα, είτε της Κάρντι μπι. Εκφράζονται μετωπικά. Ζουν από το ανφάς που έχουν δημιουργήσει. Το προφίλ τους είναι τελείως άσημο και δευτερεύον μοιάζει πατημένο από τετρακίνητο, εξ άλλου θαυμαστές και θαυμάστριες αδιαφορούν γι αυτό. Η φωνή τους βγαίνει αγκομαχί και θρηνώδης, είναι υποχείρια σε τσογλανάκια σκηνοθέτες μάγους κάποιας ψηφιακής ορμόνης.

Γενετικά ίχνη της σημερινής τους μετεξέλιξης, μπορεί κάποιος αιθεροβάμων να ανιχνεύσει στην Ντανιέλ Νταριέ, στην Ήβα Άουλιν, στην έρμη την Σαμάνθα Φοξ, στην Πατασού, ενώ ο ανθρωπότυπός τους παραπέμπει, χωρις να αγγίζει, εκείνην την ανασούμπαλη και σπάταλη θέαινα ονόματι Zoζεφίνα Μπέικερ.

Δεν είναι για μεγάλες προσδοκίες, αλλά καλύπτουν την αγορά επαρκώς. Πρέπει να έχουν υποστεί την ίδια ή παρόμοια γναθογλυπτική και γνωρίζουν την γλώσσα των δακτύλων άριστα (για παράδειγμα, εάν πούνε «you» δείχνουν με το δάχτυλο τον θεατή, εάν πουνε «me» δείχνουν τον εαυτό τους).

Έχουμε και εμείς τραγουδιάρες αυτού του αρκτικού κύκλου, αλλά καθώς έχουν την ηλικιακή τους δυναστεία, δεν περισσεύει καιρός και ορμόνες για να καταγγελθεί ο «διασυρμός των ηθών» και κανένα trash μοιρολόι.