Ανέφερα προ ολίγων ωρών πως η πολιτική κατάσταση με παραπέμπει στα τέλη της δεκαετίας του 50, αλλά πάλι βγήκα στο μεϊντάνι με φακό χωρις μπαταρία. Η κατάσταση όζει από τα χρόνια εκείνα που ήφευγαν οι Άγγλοι από τη χώρα και οι διάδοχοι Αμερικάνοι διάβαζαν με σκεπτικισμό την έκθεση Πόρτερ για τα ελληνικά χάλια.
Τελικά, διαφορές στόχου μεταξύ Σύριζα και Νέας Δημοκρατίας δεν υπάρχουν. Κι αυτό μη το εκλάβετε ως κακιούλα του πολυχρησιμοποιημένου ρητού «όλοι ίδιοι είναι». Δεν είναι ίδιοι, τελεσιδίκως. Απλώς, από το 2015 έως το 2019 μερικά ζητήματα τα ήλεγχαν οι ΑΝΕΛ, ένα κόμμα καθαρά δεξιό και αντίπαλο του Σαμαρισμού, κόμμα που επέτρεπε στους φορείς της εξουσίας να αριστερίζουν όσο ήθελαν χωρίς μεγάλα προβλήματα. Εδώ επί Ενώσεως Κέντρου και ο Γέρος της Δημοκρατίας είχε λειτουργήσει με Γαρουφαλιά και ένα σωρό «σωτήρες του Έθνους» που αργότερα συνέπηξαν το ΦΙΔΗΚ και τον ανέτρεψαν -αποκλείεται να υστερούσαν οι ενθουσιώδεις πιστοί που ένωναν την κατάληψη του Λιτοχώρου με την κατάληψη της Αίγινας από τους οπαδούς του Βαρουφάκη.
Τα αστικά ελληνικά κόμματα συνήθως λειτουργούν με ελάχιστους γνώστες και μεγάλες ομάδες οπαδών που δεν έχουν ιδέα τι διαμείβεται στην υψηλή πολιτική. Γι αυτό και ώσπου να βρω μπαταρί για τον πολιτικό φακό μου, θυμήθηκα το σύστριγγλο που συνέβη κυρίως το 2017, όταν δεκάδες χιλιάδων βλήματα έγινε απόπειρα να πουληθούν στη Σαουδία, ο τρόπος επιλογής του μεσάζοντα κίνησε υποψίες, έγινε ένας χαμούλης, η αγορά δεν συνέβη, η κυβέρνηση του σκληρού πυρήνα, καλούμενη «της σαλοτραπεζαρίας» επανέφερε τα πάντα στην δέουσα αυστηρότητα και (ώ της εκπλήξεως) ο Πάιατ προχώρησε το σχέδιο «να πείσουμε τους Ιλιντένηδης» που σκέπασε την επικαιρότητα το 2018.
Και ξαφνικά, με τα καράβια να πηγαινοέρχονται μεταξύ υφαλοκρηπίδας και χωρικών υδάτων ο ίδιος ο πρωθυπουργός αυτοπροσώπως, που καταναλώθηκε στο Νταβός και στο Νταχάου με ολιγόωρα προσωπικά σαββατοκύριακα, βρίσκεται στην Σαουδία μεταξύ σεΐχηδων και διαπραγματεύεται μια πυροβολαρχία Πάτριοτ (αυτά είναι πυραυλάκια που ξεσκίζουν τα άντερα της Υεμένης). Δεν τολμώ να υποστηρίξω πως το σκέφτηκε ως όνειρο του Αγίου Τρύφωνος ενός Αγίου στον οποίον οφείλουμε το ποσοστό του σαρντοναι που κουβαλάμε στον αξιακό μας γυλιό, αλλα μας το υπέδειξαν οι Αμερικάνοι. Τσίμα τσίμα προλάβαμε. Διότι ο Ερντοάν θυμήθηκε πως η Κριμαία κατέχονταν από Τατάρους που υπέφεραν τα πάντα από τους Ρώσους βογιάρους και πέφτει μια ψύχρα και μια μάραση ανάμεσα στους αιώνιους {παλαιότερα} οχτρούς Οτομάν και χειριστές υπερσιβηρικού και οι Τούρκοι αιφνιδιάστηκαν και γύρισε ο φρικτός πόλεμος απάνω τους («απάνω σου» καταριόταν η Γεωργία Βασιλειάδου τους αντιπάλους της) και τώρα, η Μεσόγειος πέφτει κάπως ντεμοντέ, όσο υπάρχει ISIS στο Ιντλίμπ και να μη σας κουράζω.
Τελειώνω:
Καλή η ιδέα των Αμερικανών να πασάρουν δήθεν διχασμένη κυβέρνηση από έναν Πρόεδρο που το παίζει Σαρδανάπαλος και από ένα «βαθύ κράτος» από βουλή, γερουσία και εδραίες καριέρες. Είτε η μία είτε η άλλη πλευρά κινούνται προσυμφωνημένα. Στην περίπτωση της Συρίας δεν έχουν σκοπό να ρωσοφιλάνε και να Συριοαγκαλιάζονται.
Επιστρέφω στην υποστήριξη της αρχικής γνωμάτευσης πως Σύριζα και Νέα Δημοκρατία δεν είναι το ιδιο. Εκεί που οι δεξιοί τσακίζονται να στείλουν το πουλαίν τους, οι Συριζαίοι ακολουθούν το δόγμα Συρανό Ντε Κατρουγκάλ «παίξον την πάπιαν και το παπάκι στη μπανιέρα». Θα είναι συνεχώς ψιλογκρινιάρηδες και ψιλοαντιαμερικανοί κατόπιν συνεννοήσεως. Ενώ οι ομάδες Γεραπετρίτη μπουκάρουν όπου τους ορίσουν και η ζωή συνεχίζεται.
