Aπό την πισίνα των Ψευδωνύμων εξέρχομαι, ζητώ μια πετσέτα από συνάδελφο, την απλώνω στη σεζλόνγκ και ρίχνω μια ματιά στο ειδησεολόγιο της ημέρας. Δεν εννοώ τον ημερήσιο Τύπο, αλλά τα αναρίθμητα «σούπερ» του ψηφιακού κόσμου, στον οποίον έχω προσχωρήσει από καιρό. Κι εκεί είδα μια σύγκρουση δύο συναδέλφων εν λόγοις, επιφανών, που είχαν μια κόντρα (χωρίς μαχαίρια και πιστόλες) προς υποστήριξη ή καταβαράθρωση ενός διασήμου όντος. Εκεί, ανάμεσα σε άλλα επιχειρήματα, υπήρχε κι ένα που με ξένισε: «μη μιλάς έτσι για μένα, διότι η εφημερίς στην οποία εργάζομαι, με πληρώνει».
Ήταν η πρώτη φορά που γεύτηκα τέτοιο ρετσινόλαδο. Ο ιδιωτικός τομέας δεν χαρακτηρίζεται από την φράση «να υπάρχει σταθερός μισθός, να ξενοιάσουμε» που διέπει τον δημόσιο εξάδελφό του, εκτός απο τους δημοσίους υπαλλήλους που διατείνονται πως υπακούουν σε οραματικού τύπου πεποιθήσεις για μια ιερή αποστολή. Πλήθος ανθρώπων υπάρχει στην ζωή χάρη σε αποδοχές που παρέχουν εργοδότες. Από όλους αυτούς, ακούω καμιά φορά «καλά που έχω δουλειά!», αλλά υπερηφάνεια επειδή ο αντίμαχος σε σύγκρουση του καβγά λέει περήφανα «εγώ πληρώνομαι, άρα μη μου κουνιέσαι, ο απλήρωτος»! Αυτό δεν είναι βέβαια επιχείρημα, και μου θυμίζει το παιδικώτατο «η δική μου (μαλαπέρδα) είναι πιο μεγάλη από τη δική σου».
Και τότε βίωσα ένα όραμα. Η πισίνα ήταν γεμάτη εργοδότες μου και δεν τους χωρούσε όλους. Γνώρισα πενήντα δύο σπιτονοικοκύρηδες, πάνω από εβδομήντα εργοδότες, έφτασα να κάνω τέσσερις δουλειές στην καθησιά, και όλα αυτά τα πρόσωπα δεν χωρούσαν στην πισίνα μήτε για πλάκα. Μπλοκάκιας, μισθωτός, υφιστάμενος και προϊστάμενος, αντιπρόσωπος και εκπρόσωπος, συνάδελφος και συνοδοιπόρος, όλα τα έζησα. Ακαταπαύστως. Από καθημερινή λάτρα έως πολύμοχθες εκθέσεις και αναφορές, ένα σωρό bid files, αλλά κυρίως η εθελουσία επιλογή να έχω αποκτήσει αξιόλογο εργοδότη και να δέχομαι την άποψή του ― απέκτησα αρκετό νιονιό να μη αντιμετωπίζω εκμεταλλευτές της εργατικής τάξης, αλλά ανθρώπους που έχουν κρίση, την οποία αποδέχομαι ασμένως.
Τελειώνω. Η κορυφή της πυραμίδας χωράει έναν, ενώ ο τάφος του Φαραώ είναι γεμάτος ιερογλυφικά που αγνοώ. Άλλη φορά (φιλική συμβουλή) να ξεκατινιάζεστε μετά λόγου γνώσεως.
Βέβαια, σε αυτό το παραπονιάρικο κείμενο, τα αγαθά στοιχεία παρακρατήθηκαν από το φιλμ του 2013 «Ινσάηντ Λιούην Ντέηβις» των Κοέν που έτυχε και είδα το βραδάκι, ταυτιζόμενος με τον φολκλορίστα ήρωα που αντιστοιχεί στην περίοδο 1958-1962 της γενιάς μου: μιας γενιάς ασύστατης, μεταξύ δόκτορος Σποκ και ιταλικών δακρύβρεχτων μάμπο και μπαγιό, όπου όλοι ήμεσθεν το ίδιο ακατάλληλοι για έναν διάλογο της προκοπής.
