Τώρα που ο Μπάρι Γουάιτ είναι a fortnight dead, μπορώ να το ξεστομίσω. Δεν τον άντεχα. Ηταν η μαλακή, τριβάς μπάσα φωνή του, με το δέον τρέμουλο, ένα ταρατατά διαρκείας που εξαφάνιζε την μουσική και απευθυνόταν στις κοπέλες που περιεργαζόμουνα.

Ελάχιστες γνώρισα, σε πίστες και μπαράκια, να μη τον ακούνε εκστατικές, ονειροπολώντας και ξεχνώντας στο τασάκι αυτό που ήδη κάπνιζαν και ανάβοντας άλλο, αλλά από το φίλτρο.

Κι όταν ρωτούσα, πάντα ευγενής «τι του βρίσκεις;» ξεμπέρδευε με ένα «γλυκούλης».

Αρα, εψεύδοντο. Βέβαια δεν ανήκαν ακριβώς στην Φυλή των Μερακλούδων που απέφευγα, αλλά με μάτι γλαρό και αναλυτό, γέμιζε ο εγκέφαλός τους μνήμες της σαρκός ανίκητες.

Υπήρξε πλάνος, ο αφιλότιμος. Ανίκητος. Κι ας θεωρούσα το βελούδο της φωνής του κατηφέ για έπιπλα.

Έκτοτε τον ανακαλώ, ιδίως όταν ο φίλος μου με τιμωρεί θυμίζοντάς μου νότες που δεν εκτίμησα, ρυθμούς που δεν εχώνεψα και επιρροές που ποτέ δεν σκέφτηκα. Το πνεύμα της Φυλής που ανήκουμε πάντως, ασχολείται με την ουράνια Δικαιοσύνη, ένα μάγμα φωτιάς και πάγου, που ολίγοι εκτιμούν.