Στο βάθος της ύπαρξής μου, είμαι με την αποανάπτυξη, την γητειά του περιβάλλοντος ,την μακροημέρευση, την αποκέντρωση και την τοπική διακυβέρνηση, την διάλυση και αχρήστευση του πόθου για ορυκτά καύσιμα, άντε βαρια-βαριά θα ανεχόμουνα και μία θρησκεία οικολόγων, για να υπάρξουν αξιοπρεπώς και οι εχθροί των εμβολίων, οι φυτοφάγοι, οι άφαγοι και οι κουμανταδόροι του σώματός των.

Διότι το παρελθόν απέδειξε πως η εναλλαγή οικονομικής ακμής και παρακμής, είναι το πιθανότερο έκδοχο να συμβεί, είτε πρόκειται για υπερπαραγωγή κράτους, είτε για κάποιο παραμάγαζο με προσδοκίες.

Το μόνο που με ανησυχεί για το κοινό μέλλον μας είναι ότι κατάπιαμε το δόλωμα ξαγκίστρωτο. Οι νέοι έχουνε χωθεί, ελπίζω παροδικά, σε μηχανισμούς του πρώτου μεταπολέμου. Οι εφευρέσεις και οι καινοτομίες συνήθως περιορίζονται στην αφαίρεση λίπους από κρέατα και προσθήκες παράδοξων συστατικών. Οι νέες ιδέες είναι αφιερωμένες στο μελλοντικό άηφον 666.

Νερό, άνεμος, γή. Η Έρευνα περιορίζεται από το κόστος της και οι καλές ιδέες που δεν πουλιούνται, χαραμίζονται.

Έχουμε καμιά εξέλιξη στην εκμετάλλευση της αέναης κίνησης της θάλασσας; Η αιολική δύναμη έως πότε θα είναι φουρφούρια; Τι γίνεται με τις μη εντατικές πλην αειφορικές καλλιέργειες; Ποιος ράβει τα ρούχα του;

Ήμεσθεν ένα δισεκατομμύριο πλανητικώς το 1804. Για τώρα, εφτά φορές επάνω. Όταν τα λές και τα γράφεις, σε τοποθετούν στους οραματικούς. Αυτό είναι βρισιά. Σαν τη νέα τεχνολογία δεν έχει. Καλύτερα το ράβε-ξήλωνε, παρά αυτό το χάρχαλο που το ξεχνάς επειδή σου αρέσει το απωανατολικό σινεμά.

Μη έγκυρη γνώμη, φυσικά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όποτε ασχολούμαι με κάτι μη έγκυρο, μια τσιμεντόπλακα φεύγει από το στήθος μου.