Όταν ο στρατηγός των Νικαέων Αλέξιος Στρατηγόπουλος, με ένα φουσάτο 800 ρωμιών και κουμάνων έμαθε πως η Κωνσταντινούπολη ήταν άδεια από στρατό, άφησε κατά μέρος την αποστολή του και πλησίασε. Ψάχνοντας είσοδο, βρέθηκε ένας γέροντας που μπαινόβγαινε από μια τρύπα του τείχους και τους οδήγησε εκεί. Η Πόλη πάρθηκε 2 Ιουλίου,ο αυτοκράτορας Μιχαήλ ήρθε τον δεκαπενταύγουστο του 1261 και αγαλλίασε το Γένος. Εκτός από έναν μέγα και τρανό της Νίκαια, ,τον Σεναχηρείμ που ακούγοντας για την άλωση, τραβούσε τα μαλλιά και τα τσαούλια του και πενθούσε κρώζοντας «κανένα καλό δεν περιμένει τους Ρωμαίους τώρα που ανακτήθηκε η Πόλη»

Με προβλημάτιζε αυτή η παραφορά, ώσπου νομίζω πως κατάλαβα, σχετικά αργά: ο Σεναχηρείμ θρηνούσε επειδή ένας μακροχρόνιος στόχος επιτεύχθηκε και τώρα περίμενε την χώρα βάσανο, εκτροπές, φιλοδοξίες και άλλα ντροπιαστικά. Για την αιτία του κοπετού αναφέρομαι, όχι για το αν είχε δίκιο. Διότι ήταν αξιωματούχος με γνώση και συνείδηση και όχι Παΐσιος προφητεύων, εάν με αντιλαμβάνεστε.

Γι’ αυτό και παρακαλώ να πείθεστε, όσοι το πράττετε, με πολλούς αστερίσκους στη φαρέτρα σας. Διότι θεωρώ τον Σεναχηρείμ υπόδειγμα συμβούλου και μυαλωμένον άνθρωπο. Και αγωνίζομαι να τον μιμηθώ, επειδή καλή η αισιοδοξία και το χοροστάσι, αυτό στο οποίο πρωτεύει η Βασίλω, της γνωστής παροιμίας, αλλά σήμερα, ακόμη κι αν δεν υπήρχε γέροντας και Κουμάνοι και τρύπα στο τείχος, οι Νικαείς θα διέδιδαν πως πήραν μεν την Πόλη, αλλά ήταν χάλια και την εγκατέλειψαν.