Κανένας δεν τη μπάτησε τη γκζακουστή Κασσάνδρα
Μονο ο Λουμπούτ τη μπάτησε, μόνο ο Λουμπούτ τη μπήρε
(Δημώδες)
Έι, θά΄ναι όμορφα τέτοιες μέρες
Στη δυτική Χαλκιδική
(Πετεφρώδες)
Τέσσερα τεθωρακισμένα μοιρολόγια (λέγονται και μίρλες) πάτησαν πάλι την Χαλκιδική που άλληνα σαν αυτήνα δεν έχει. Η εγκληματική αλλαγή, ένα σύστημα αλάρμ, πυκνές συσκέψεις υπευθύνων και η απόκρυψη πάσης ασυδοσίας με την δικαιολογία πως «μισή σεζόν έχουν οι αθρώποι όληνα κι όληνα».
Σας τα γράφω με τη σειρά τα πάθια της, διότι τα έχω περπατημένα και κολυμπημένα όλα της.
‘Οχι, τίποτε δεν είναι πρωτοφανές και σπάνιο, προκειμένου για Χαλκιδική. Ο τόπος άργησε να εποικιστεί, κι αυτό είναι όλο. Άρχισε να «γεμίζει» με νεοβίλλες και τροχοβίλλες ή φαβέλες, μετά τους σεισμούς του 1978. Και ο Καραμανλης, που πήγε με ελικόπτερο στο γκολφ του Καρρά, είδε τα φυτρωμένα αυθαίρετα και όρισε να αποκτήσουν παρευθύς μακεδονίτικες στέγες. Και η αυτοδιοίκησή της κατάλαβε το χρήμα που την περιμένει, κάπως αργότερα. Όσο για εμάς, δεν πηγαίναμε σε Πλάγια και Βεργιά, σε Φλογητά και Ποτίδαια, αφου υπήρχαν τα Σίδερα, η Σίβηρη, το Παλιούρι, οι αμμόθινες της Ορμύλιας, η Ελιά και η Καλογριά, το Καλαμίτσι και το Ντεβελίκι, και του καθενός οι αποκλειστικότητες που τις φυλάγαμε ως ιδιωτικές αγυρτείες.
Την γλυκεία χώρα την πρωτοχάλασε το Μάλτεπε, που ήταν πέρασμα προς τον Θερμαϊκό και προς την άκρη του πρώτου ποδιού, την γαμψή. Κι έπειτα, άρχισαν οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί και το φλάμπουρο του Τάλιρου. Όσα μπουρίνια και να υπέμενε η Βεργιά αυτό αφορούσε ολίγους λαθραίους εποίκους και μανιώδεις ψαράδες.
Τα μπουρίνια είναι πολλά. Και με αρκετούς πνιγμένους. Τα δασωμένα καίγονται και τα θαμνωμένα γίνονται ελαιώνες, πρώτο βήμα για οικόπεδα. Βιολογικοί καθαρισμοί της πλάκας. Οι οικοδομικές άδειες των χτισμένων, οπου υπάρχουν, υπογράφονται από τον βαρώνο Μυνχάουζεν. Τα περισσότερα ενοικιαζόμενα δωμάτια είναι χειρότερα κι από της παραλιακής Επιδαύρου. Τα περισσότερα φυτευτά δέντρα είναι άρριζα, ρηχά. Το μπουρίνι του 1983 ήταν τρισχειρότερο, πολύνεκρο και διαρκέστερο. Η ευτέλεια των ευκαιριακών κτισμάτων, συναγωνίζεται με την υποτέλεια των αιρετών αρχών. Ακολουθούν άλλες 218 ανάλογες διαπιστώσεις που παραλείπω σεβόμενος την μνήμη χρυσόψαρου που διαθέτω, μαζί με την αναγνωστών μου.
Βάλτε σειρήνες στις κοινότητες, ξεμπαζώστε τις ρεμματιές όσο γίνεται και συνεχίστε την απάθεια στο μπάζωμα ή στην μαρινοποίηση αρχαίων λιμένων, στον διασυρμό των αρχαιολογικών χώρων και μνημείων που ΔΕΝ προτίθεστε να αναδείξετε, και σαν την Χαλκιδική δεν έχει. Υπάρχουν και δεκάδες δρόμοι και δρομάκια που οδηγώντας σε εναπομείναντες παραδείσους, μπορεί και να μειώσουν δραματικά τον χρόνο προσέγγισης από την μητέρα Θεσσαλονίκη προς τις μπαρότσαρκές σας, αλλά τις κρατώ δι΄ιδίαν χρήσιν.
