Θα μπορούσα να τον αποθηκεύσω στη μνήμη ως ακόμη μία νεοορθόδοξη καρδιά, απ΄αυτές που κόβαμε άσπλαχνα από κάθε κοινωνία στον καιρό που ο Εκείνος πήγαινε πρώτη δημοτικού και η Αλλαή, ξέρετε τίνος, άπλωνε τα πλοκάμια της ενώ πολεμούσε το τελάρο το αντίχριστο, το κονιαροπατημένο.

Αλλά κι όταν ως νέος αρματηλάτης τσάκιζε τα πλευρά της Αριστεράς από καθαρή αμεριμνησία, δεν θα άκουγες από εμάς «ποιος Τσίπρας!». Ήταν σπουδαίο εύρημα να φωτίζει με το προσωπικό σκοτάδι του ένας άμαθος, αμετροεπής αγνοιακός νέος που έκανε πλάκες με τον Καμμένο και μπροστά του η Νοτοπούλου φάνταζε ως Σιμόν ντε Μπωβουάρ των νέων ιδεών. Ο νέος Αριστερός εξάλλου είχε το απόλυτο δικαίωμα στο αγγελικό και μαύρο, φως.

Όταν έκοβε βόλτες σε ραντεβά με ρασοφόρους, διέθετε σχετική σαγήνη, διότι και οι παπάδες έχουν μάθει, αιώνες τώρα, να κομματιάζουν το ήθος της Έγερσης, της Μεταβολής, του Ηθικού Ενδοιασμού. Οι θρησκευάμενοι, βλέπετε, έχουν ένα ιδίωμα που το φυλάγουν ως αρματωμένοι Ναϊτες: αποδέχονται πάντα σύμμαχον. Οι λεγεώνες τους είναι γεμάτες απεγνωσμένους, μεταμεληθέντες και εφευρέτες ποικιλιών μετάνοιας.

Αλλά η ομαδόν σύμπλευση παντός Συριζαίου, εκτός από τους συνήθεις ανησυχούντες, και η χρήση της νεκράς στον λεβιέ των ταχυτήτων, άλλο δείχνει, άλλο μαρτυρά. Κι αυτό που δείχνει και μαρτυρά, βεβαιώνει πως «το παιδί» δεν έχει καμία πρόθεση να ωριμάσει, να χάσει κανένα κιλό θρασύτητας, να οδηγήσει τον λαό που τον εμπιστεύτηκε μακριά από τους τεχνητούς σκοπέλους του Μητσοτάκη και της νέας Φαμίλιας που σκοπεύει να μας μπαστακώσει.

Σε αυτά τα σπασμωδικά και άκριτα, καθώς είμαι απορροφημένος στην παρατήρηση των ενεργειών του αποστάτη των Μητσοτακικών οπαδικού Κυριακομαρεβισμού, δεν προλαβαίνω να ασκήσω διμέτωπον αγώνα και ειδοποιάω τον τέως νεαρόν πρωθυπουργόν πως η θεούσα Συνείδησις, ειδικά η νεωστί παρουσιασμένη, είναι πολύ ευαίσθητη σε βασκανίες, ματιάσματα, επτά ακτίνες και οκτώ μυήσεις, σε επιρροές μυστικισμού και σαρδαναπαλισμού, σε πυρές αιρετικών και εισαγωγή καυλοπυρέσσοντος κυλίνδρου εις τον αυλόν των σερνικών και άλλα φρικτά των Δρακουμέλων μαρτύρια.

Και αν θυμάται το παιδί τα αγαθά της αναγνώσεως, παραβλέπω την παλούκαν πως είναι κάθε λέξη των Ευαγγελίων (που ωστόσο περιγράφουν πιστώς «πάσαν νόσον και πάσα μαλακίαν εν τω λαώ») και το καλώ, δια της γλοιώδους λαϊκής εκφράσεως «κόψε κάτι μάστορα» να πάει να παραλάβει κόλυβα εκ της κηδείας του Σαρπηδόνος.

Α μα πια.