Όχι κατσίκι. Αρνί. Η σούβλα περνιέται με λεμόνι και φτάνει. Το δένουν με σύρμα, όχι σπάγγο. Στην αχίλειο πτέρνα, διπλό, στη μεσούλα, αν είναι ατζαμής, περαστό διατρυπώντας ωμοπλάτες (αν και δεν θα διαβάζεται ο χρησμός και το μέλλον) και το κρανίο τολμηρά, διατρυπητέον.
Έχει και κάτι ματζαφλέρια με πετούγιες, καλά είναι, κατενώπια. Η καρβουνιά, να λευκανθεί από την πυρά, σαν ανάερη στάχτη κι από μέσα το αναμμένο, σαν λάβα. Να πυρώνει, αλλά μη βιαζού. Περιστρέφεις κατά το ιδίωμά σου, αν μένεις νότια, τα βάζουνε και όρθια και κατά το ολόγυρον, αλλά έτζι είναι τα νησιά, έως και σε φούρνο τα βάζνε.
Ποτέ δεν θα ειπείς «πατροπαράδοτος οβελίας» είναι σαν την τελευταία λέξη του Συντάγματος.
Το αργό και το ταχύ γύρισμα εξαρτάται από την απειρία του πρώτου στριφογυριστή, δια τούτο και δεν σε λέω άλλα επ’ αυτού.
Η καρβουνιά να καίει και κσύλα προσανάμματα ευώδη, κέδρο και τέτοια και σκληρά αρωματικά για την δηθενιά. Και αλατοπίπερο, παρακαλώ, τα περίτεχνα και τα εναλλακτικά μόνον εάν ποθείς να τελειώσεις με σκληρό συνδυασμό την ποθητή σου με Μάρκς και Σέκς, όπως το γράφω, αλλοιώς δε γαμείς. Αρχίζει ως αιμάτινες γραμμές του εσωτερικού ορίζοντος του φρέσικου πτώματος του αρνιού, άσε τα λάδια και τα ξύδια.
Θυμητέον ότι ψήνεται αρχικά λευκό και δεν στάζει, αλλά μετά ροζαλί και σαν ηλιοκαμμένο, έπειτα όλο και καφεδίζει ώσπου να γενεί μοσκοβολιά και μόνον τότε θα το τραβήκσεις. Με τη μυρωδιά, την κνίσσα και να κρατάς μυγοσκοτώστρα εναντίον οποιανού νομίζει πως είναι ιδιαίτερος και τραβάει κοπσίδι ο αλήτης, το πιο γινωμένο οχ τη σούβλα ή «αχ ξέρετε εγώ τρελαίνομαι για νεφράκια».
Αν αρέσει τα νεφράκια, να την στριμώξεις στο βροχερό υπόστεγο, να της σηκώσεις το τησέρτι ή το μπόντι και να της δαγκάς τα δικά της πάκια. Πάλε θα σε παινέσει.
Σταις πιατέλαις χάσον κάθε ελπίδα. Τύχη έχεις αν πάρεις το κεφάλι, δώκεις τη γλώσσα σε μερακλή, και φας το μυαλό και τα απολειφάδια στα μάγουλα. Μετά, υπομονέψου, διότι οι γυναίκες δεν τρώνε το λίπος και οι ζευγαρωμένοι άνδρες το θέλουν, αλλά τους κοιτάνε αυστηρά, άσε που μπορεί να αποθάνουν από το ταμάχι.
Μη διστάσεις να αποτελειώνεις τα αποδέλοιπα τα πεταμένα. Δεν ξέρουν παρά ελάχιστοι να φάνε τα κρυμμένα σαρκίδια στις έσω κόγχες των κοκκάλων.
Ελπίζω έτζι να κάνεις και για τα κεφάλια του πσαριού που πάνε χαμένα, παρεκτός και είναι μεγέθους συναγρίδας. Στην διακατοχή σου, συνήθως διατίθεται ο βολβός του ομματίου με το περιφερειακό κρυσταλλικό λίπος, και ότι μένει από το σουγλιστό,όταν κρυώσει που είναι το καλύτερο, αλλα βρέχε το με ξίδι και καφτερές πιπερίτσες κέρατο ή τσούσκα και κεφάλι σκόρδο με το τσόφλι.
Μη φας σαλάτες και άλλα δικαιολογητικά της βιγκανιάς. Θα χαλαστείς.
Και όχι κρασί ενδιαμέσως- είναι για τους κομιλφούδες. Αμα είσαι μάγκαλας, πίνε κρασοβόλι μονορούφι ένα νεροπότηρο πριν φας και τελεύεις με άλλο ένα άμα χορτάσεις. Κρασί μαύρο, να βάφει τα δόντια, φυσικά. Η μέθη σου θα είναι οιστρώδης και καυλωδώς επιθετική, αλλά πρόσεχε μη σε μαχαιρώσουν οι ζηλιαραίοι.