Η Ρομποτική της δήθεν αστάθειας
27-12-2017

Μερικά ζητήματα που φαίνονται ψιλοπαράδοξα, έρχεται στιγμή που φωτίζονται. Δεν θυμάμαι εάν ήτονε ο Στουρνάρας ή άλλος «διαπραγματευτής» στα βαθιά χρόνια, που φέρεται, ότε ήτο πάλε και πάλε στριμωγμένος από τους δανειστές, να δήλωσε κάτι σαν «σηκώνομαι και φεύγω και κάντε καλά με τον Σύριζα».

Μερικοί Ευρωπαίοι, ιδίως οι ασκημένοι στην πέτρα της υπομονής, ενίοτε είναι πρακτικοί και απλόνοες. Αλλά είναι και εξαιρέσεις, που κόβει το μυαλό τους. Ακούγοντας αυτήν την «απειλή», συγκρότησαν στον εγκέφαλο μια λεγεώνα σκέψεων, που κατέληγε στο πόρισμα «με αυτήνους τους φιλομνημονιακούς, δεν βγαίνει άκρια. Συνέχεια θα επικαλούνται τον μπαμπούλα «της αριστεράς που θα τα κάμει όλα πουτάνα» και πάν τα λεφτουδάκια μας. Μήπως είναι καλύτερα να τους αφήσουμε αυτούς, τους μπολσεβικί- μενσεβικί  να κυβερνήσουν, οπότε δεν θα κυνηγάμε ανεμόμυλους με τους παράξενους αυτούς αθρώποι που το παίζουν εδικοί μας;»

Μπορεί να ακούστηκε κάποια αντίρρηση ιδεολογικού τύπου, αλλά μάλλον φαντασίωση με φαίνεται αυτό.  Μάλλον οργάνωσαν ένα από τα πολλά επιτυχημένα σχέδιά τους, τα στηριγμένα στο γνωμικό «δίδε εξουσίες αφειδώς, εάν ποθείς να γένεται η δουλειά σου».

Κι έτσι, άρχισε μια εργολαβία ( =κόρτε, φλερτ) που ακόμη διατηρεί ίχνη λαγνείας. Και φτάσαμε στο σήμερα, όπου όλα γίνονται κατά τις υποθέσεις εργασίας των. Ακόμη και η κυβέρνησή μας το κατάλαβε πως έχει τρόπο να επιβιώσει. Τες απειλές, τα δάκρυα και τα «τράβα με κι ας κλαίω» οι Ευρωπαίοι τα θεωρούν εσωτερικής κατανάλωσης. Μήγαρις κι εμείς το ίδιο δεν κάνουμε όταν ομιλεί ο Κιλιντάρογλου και μερικά βαλκανικά εθνίκια;

Κι έτσι, η κυβερνητική τακτική μπορεί να ξενίζει τους ενάντιους, αλλά η γραμμή που ορίστηκε μοιάζει ακύμαντη. Κι επειδή ο τακτικισμός παρήχθη σε παλαιά σοσιαλπερίπου οικόπεδα, ο Σύριζας δεν τρελάθηκε να εφαρμόζει «τάξη και ασφάλεια» στο εσωτερικό της χώρας. Παράλληλα με ένα απερίγραπτο μαρκάρισμα εναντίον όλων, έχει πλήρως κατανοήσει πως τον συντηρούν στην εξουσία επειδή είναι «τόσον ωραίοι και τόσον άγριοι» (κατά Μποστ) έως και αοιδοί του «κινηθώμεν, κουνηθώμεν δύσκολα παραδοθώμεν» (πάλι Μποστ)

Παράγει λοιπόν μονίμως αστάθεια, ώστε κάθε πρωί οι Ευρωπαίοι να δίδουν συχαρίκια στον εαυτό τους για την καλή ιδέα που είχαν. Διότι με την χαλάρωση μερικών ζητημάτων, κάτι Ρουβίκωνες, κάτι μπομπίτος, κάτι καιόμενα αστικά, κάτι τελετουργίες μολότωφ, κάτι εξαρχειώτικα, ασκούν τον έξεργο νεορομαντισμό τους, ενώ οι δανειστές  σκέφτονται  «ωχ, καλά που έχουμε αυτουνούς να συνεννοούμαστε, σκέψου να ήτανε οι άλλοι που θα ζητούσαν «πνεύμα και ηθική». Βέβαια, εάν το παρακάνουν οι ζωηροί, ο Τόσκας ανακαλύπτει πως έχει φωνή και λέγει «θα τους πιάκω».

Εάν έχω δίκιο, και ο Στουρνάρας θα περιοριστεί ή θα φύγει, και στο μεταναστευτικό θα παίζουμε τους ψόφιους κοριούς, και οι δικαστές θα περάσουν δύσκολα, και οι κράχτες θα γίνονται όλο και πιο επιθετικοί, αλλά το πρόγραμμα θα βγει, όπως το σχεδίασαν οι κουτόφραγκοι. Και αργότερα, μια ομάδα σωφρόνων της άλλης όχθης, θα βρίσκει πολύ χαριτωμένα τα διαστημικά, τις τόσες γραμματείες και το ξεκατίνιασμα στις οθόνες, ενώ συστηματικά και αφανώς, «δημιουργοί, διανοούμενοι και διώκτες του κατεστημένου» θα συντάσσονται με την νέα κατάσταση. Έχει ξαναγίνει τόσες φορές, που βαριέμαι να τα ξαναλέω. Διότι ο πολιτικός βίος έχει άλλα κι άλλα συνεπακόλουθα και νταραβέρια, αλλά δεν χήρεψε ποτέ το πόστο κανενός χειριστή της εξουσίας. Δεν εφευρέθηκε ακόμη η νταλίκα χωρίς οδηγό.