Ας μείνουμε απλοί!
Ο Σύριζα μειώνει τις επιπτώσεις της μελλοντικής ήττας του με όποιον τρόπο συνήθισε: την προβολή της δικής του πραγματικότητας. Μεγάλο μέρος της σχετικής του επιτυχίας είναι η βουβαμάρα των ιστορικών του στελεχών και η αναγκαστική υπερέκθεση των «επωνύμων» οπαδών του. Δεν αφήνει πέπουλο να πέσει χάμω. Η τακτική του είναι επιτυχής. Το κύριο γνώρισμά της είναι η ανάδυση από τα «υπόγεια του Μαξίμου» (ενός ανακριβούς πλην αποτελεσματικού όρου) στην επιφάνεια, στην επιδερμίδα του πολιτικού βίου. Η θερμή υπεράσπισή του από γνωστούς, φίλους και συνυπάρχοντες της διπλανής πόρτας, εννοώ ανθρώπους ανεκδήλωτους, που επιχειρηματολογούν με ζέση, εκφράζει την βάση της ισχύος του: όντως, άλλο είναι ν΄ακούς τον Μηταφίδη και τον Ζαχαριάδη, κι άλλο να συζητάς με τον διπλανό σου στο τραπέζι του Στρέττο. Ολόκληρη η γενιά της μεταπολιτευτικής αντίρρησης περνάει μπροστά στην ταινία της ζωής σου.
Τελικά, η ήττα των Ευρωεκλογών, ενεργοποίησε μια διαφορετική οπτική: το επίδικο ζήτημα δεν είναι πως οι νεοδημοκράτες απέκτησαν μια φάση εκτόξευσης των πυραύλων τους, δηλαδή πως βρήκαν πλατφόρμα που θα τους απογειώσει προς τον στόχο της αυτοδυναμίας. Γιατί όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται πως δεν θα τελειώσει τί-πο-τε το βράδι της 7ης Ιουλίου. Μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία 152-156 βουλευτών του γαλάζιου χώρου, καθόλου δεν εξασφαλίζει άνεση χειρισμών της Νέας Δημοκρατίας.
Τα σχέδια Μητσοτάκη, δεν έμειναν κρυφά στην κοινωνία: ο ίδιος προαπαιτεί από το εκκλησίασμα τους ψηφοφόρους του να συνεργήσουν προς τους στόχους του, που δεν είναι σώνει και καλά οι δικοί τους στόχοι: θέλει πρωτίστως να ακυρώσει την απλή αναλογική. Για να το καταφέρει, θα έπρεπε να εξασφαλίσει τουλάχιστον 180 βουλευτές, ώστε με τις αναγκαίες προσθήκες προθύμων, να στείλει το εκλογικό αυτό σύστημα κάτω από την μπάρα.
Το ότι η Νέα Δημοκρατία είχε να δει πρωτιά από το 2007, δεν φαίνεται να το προσμετρά. Θυμάται τα καζάντια του πατέρα του, το 1990, και φρίττει. Το ενδεχόμενο να ξαναμπουμπουνίξει εκλογές μήνα Σεπτέμβριο, ώστε να ζητήσει απόλυτη πλειοψηφία τον Οκτώβριο, έχει προαναγγελθεί τουλάχιστον από το 2017 που το πρωτάκουσα.
Υπάρχει και άλλη εκδοχή που του την άνοιξε απλόχερα η συνύπαρξη Σύριζα – Ανέλων επι τόσα χρόνια: Να προσθέσει στην εκατονπενηντάρα του, το Κινάλι και δύο αουτσάιντερ: Βαρουφάκη και Βελόπουλο, οπότε έχει την διακοσάρα. Αλλά αυτο το έκδοχο εμπεριέχει τοσο πολλά «εάν» και «εφ΄όσον» που χάνει η μάνα το παιδί κι η Δεξιά το φώς της.
Ας μείνουμε απλοί.
