Kατά Εγγονόπουλο, «το ένα ελέγετο Πολυξένη, και το άλλο, Πολυξένη επίσης».

Αργότερα, πολύ αργότερα, σε έναν ακατάληπτο πρώιμο Γούλβεριν, η ηγερία του λέγεται Μαρίκο. Ναίσκε δικέ μου, Μαρίκο. Σαράντα το βερίκοκο, Μαρίκοκο, Μαρίκοκο.

Δε μένει παρά να παραδοθούμε στον Λάνθιμο. Η καθιέρωση μετράει και τα υπόλοιπα έπονται. Σε είκοσι χρόνια, πάλι Θεός θα είναι ο Αγγελόπουλος, αλλά οι νεολαίοι θα βάζουν τις ταινίες του σε fast forward και θα λειώνουν.

Και τώρα, έχω δουλειά. Μαθαίνω πως ο Τσιτσάνης ενορχήστρωσε τραγούδι του Τζον Στάκας (εκτελεστή της θρυλικής «Μπαλούμπα») το 1959 και πως οι παοκσήδες ταξιτζήδες δεν ανεβαίνουν την οδό Κλεάνθους της Θεσσαλονίκης, με τίποτε. Μάλλον λογω Κλεάνθη Βικελίδη.

Δεν απορώ. Ακόμη νομίζουν πως η οδός Μαύρης Πέτρας είναι στοιχειωμένη.

Καταλήγω πως έχει να πλακώσει ένας κεντρώος πολιτικός σχηματισμός που θα είναι όλος εδικός μας, και θα τονε λένε «Πολυξένη».