Η ποίηση είναι ικανή να εξηγήσει το νόημα της ζωής. Το μυστήριο του θανάτου. Μπορεί να περιγράψει καλύτερα από εκατό συζητήσεις το φως της χαράς ή το βαρύ δράμα του πόνου. Μπορεί να γίνει ερωτικότερη του έρωτα και μοναχικότερη της μοναξιάς. Μπορεί να εμπνεύσει τον αγώνα ενός έθνους ή την απόλυτη ματαιότητα του ατόμου. Η ποίηση δεν είναι εξομολόγηση σε ψυχαναλυτή ούτε κουλτουριάρικες εξυπνάδες. Η ποίηση θέλει μαστοριά και μεγάλη πειθαρχία ακόμη κι αν γράφεται μονομιάς για να αναδείξει την απόλυτη ελευθερία της. Θέλει στο ζύγι τις λέξεις σαν την συνταγή του μάγειρου, μπαχάρι να μην πέσει πολύ και βαρύνει, νερό κατάλληλο για να κυλά αλλά όχι πολύ και νερουλιάσει. Το ίδιο με την ζάχαρη, το ίδιο και με το φαρμάκι. Τέσσερα δράμια σοφίας για την αφύπνιση και δύο ανοησίας για να μην τρομάξει τον αναγνώστη. Ομοιοκαταληξία έξυπνη για να τον γοητεύσει αν το επιθυμήσει. Η ποίηση έχει σχέση με το μεγαλείο και γι αυτό το ποίημα οφείλει ν’ ανήκει περισσότερο στην ποίηση και φυσικά καθόλου στον ποιητή που είναι απλά ένας μεταφορέας σε κάτι που προϋπάρχει αυτόνομα κάπου. Η ποίηση μαζί με την μουσική είναι το μόνο πράγμα που με κάνει να νιώθω τυχερός που γεννήθηκα άνθρωπος και όχι Ιτιά, ψάρι ή Ελέφαντας ας την διαβάζω μόνο όταν τύχει. Μπροστά σε ένα σπουδαίο ποίημα στέκω πάντα νεογέννητος και τυχερός. Δυστυχώς όμως κυκλοφορούν τόσα πολλά, ας τα πούμε έργα, πολλά απ’ αυτά από γνωστούς και διάσημους ποιητάδες, που πραγματικά με κάνουν έξω φρενών. Αν αυτά τα κατασκευάσματα που ονομάζουν ποιήματα, είχαν μούτρα, θα επιθυμούσα να τους τα σπάσω με τον πιο βάναυσο τρόπο. Δεν μπορεί κάτω από την ίδια σκεπή, την ποίηση, να στεγάζονται θησαυροί μαζί με γλυκερούς εμετούς της εγωιστικής λάσπης.
Ετικέτες: ποίηση