Αμαρτία, σίγουρα, αλλά ποτέ δεν άντεξα τη μορφή του κλόουν, τον άνθρωπο τον πνιγμένο στον πόνο που είναι αναγκασμένος να προσποιείται τον διασκεδαστή, κάθε είδους Σαρλό, ακόμη κι αν υπήρξε μοναδικός στην τέχνη του. Σε παράλληλους δρόμους, δεν βολευόμουνα επίσης με το μελόδραμα, τα αδιέξοδα των εραστών, το επάγγελμα του γονιού και την κοινωνία που παράγει εγκληματίες. Φυσικά, αναγνωρίζω πως πρόκειται για πανίσχυρο κοινωνικό στερεότυπο. Μπορεί να μη χάρηκα που γεννήθηκα, αλλά και δεν τα βάφω μαύρα ενόψει του επερχομένου θανάτου.

Αναγνωρίζω επίσης πλήθος διακρίσεων που με τη μορφή της προστασίας, τυραννάνε πλήθος παιδιών, εφήβων και γενικότερα, νέων. Αυτά που τραβάνε διαχρονικώς οι γέροντες  απλώς τα περίμενα από παιδί, και δεν διαψεύστηκα.

Για την «υπόθεση Τζόκερ» που θεωρώ ισοδύναμη, τηρουμένων των αναλογιών, με την υπόθεση Ντρέυφους, δεν πρόκειται να αναφέρω, φουσκωμένος από έπαρση, τις παρατυπίες που διέπραξα ως έφηβος προς όλες τις αμαρτίες του τότε βίου, διότι είμαι σίγουρος πως τα σημερινά αθώα ματάκια των παιδιών διέπραξαν και διαπράττουν τρισχειρότερα.

Ωστόσο, με παίρνει να καταγγείλω πως οι θεωρητικώς ισχύοντες ηγέτες μας, από τους υπουργούς και τις υπούργισσες έως τις δεκαπέντε εξουσίες που νέμονται τη χώρα, υποδυόμενες τις πτωχές συνεργούς του κράτους, έδωσαν ρεσιτάλ βαταρισμού, αμηχανίας, ψευτοπολιτικής, και χαύνωσης, αγνοώντας επιδεικτικά το μπατάρισμα του σκάφους των Ελλήνων ή (ηπιότερα) που μπαντάρισαν μια πληγή των άκρων η οποία γυμνώθηκε πάλι, από λάθος περίδεση.

Καίγονται αμπέλια γειτόνων και εμείς αποφασίσαμε να ξεχειμωνιάσουμε με ξίδια.