Σήμερα πλαγιάζω στο μαξιλάρι που έχει αιχμαλωτίσει την μυρωδιά σου

και την μυρωδιά από το δωμάτιο το γεμάτο ανάσες και ιδρώτα.

Χώνω την μύτη μου και ανασαίνω λαίμαργα. Η μυρωδιά του μαξιλαριού ξεχύνεται στα πνευμόνια μου, στην καρδιά μου, στην κοιλιά μου, φτάνει ως τα νύχια μου.

Σαν τότε που κάναμε σφιχτή αγκαλιά

και αιωρούμασταν δέκα εκατοστά πάνω από το έδαφος.

Ύστερα παίρνω την μύτη μου από αυτό το αόριστο σύμπαν

και κοιτάζω έξω από το παράθυρο.

Μία απρόσκλητη παπαρούνα έχει ανθίσει στην γλάστρα με τον βασιλικό και έχει βάψει με κόκκινο όλη την γειτονιά.