Η Παιδεία είναι το Σώμα μας
09-05-2020

Ο έγκλειστος της διπλανής πόρτας στους αναγνώστες χαίρειν.

Η Παιδεία είναι το Σώμα μας. Και το σώμα διανεμήθηκε σε άσαρκους και διαλυμένους οργανισμούς, ίνα πληρωθεί το ρηθέν από τους προφήτες πως στον άνθρωπο πρέπει ξεφτίλα, υστέρηση, σεβασμός μόνον της ψυχής, μπας και παραμείνουμε στην ζωή δέκα λεπτά παραπάνω.

Πόθεν αυτή η έμπνευση;

Μόλις ξεσκάλισα το περιεχόμενο των πρωινών καναλιών. Το εκπαιδευτικό. Και έμεινα κάγκελο.

Υπάρχουν δάσκαλοι, καθηγητές, και ενίοτε φροντιστές. Υπάρχει «εποπτικό» υλικό, λευκός πίνακας που σκεπάζεται από κείμενα που γράφονται, αριθμούς που εξηγούνται.

Και αργά, αλλά δίκαια, κατάλαβα γιατί τα παιδιά, σχολώντας από το εκπαιδευτικό έτος, σκίζουν η καίνε τα σχολικά βιβλία. Η τουλάχιστον κάποτε.

Αυτό που είδα δεν ήταν εκπαίδευση, τηλεκπαίδευση ή ο,τιδήποτε πέραν μιας άκεφης τηλεμετρίας. Πίσω από τον εγκέφαλο του διδάσκοντος, ο θεός Οντίν της Ύλης.

Να σου δείξω τι εστί αντωνυμία, να σου φύγει από το μυαλό ότι θέλεις να σε φιλήσει ο Γιαννάκης. Για τα κλάσματα και τα πάθη τους, άστο καλύτερα. Για την Γεωγραφία, μπαναΐαμ.

Στα ελάχιστα λεπτά καθηγητών φροντιστηρίου, πρόσεξα πως δεν έχουν το αραλίκι των καθεστωτικώς διδασκόντων, μπορεί να εξηγούν τα ίδια πράγματα, αλλά σε έναν βαθμό και έναν ρυθμό άκρως κατανοητό, που μπορεί και να κρατηθούν σημειώσεις.

Και ξαναθυμήθηκα πως ο Μπακάλης, ο Κούρκος και ο Χαλκείδης, της Φυσικής και των Μαθηματικών του θρυλικού Πέμπτου θεωρούνταν έξοχοι, αλλά στα πολυτεχνεία μπήκαμε επειδή επέμεναν ο μπαμπάς του Νούλη στα Γιαννιτσά, ο Τζίτζιφας και ο Βρεττός στα φροντιστήρια.

Το διαδραστικό Πνεύμα, η άκρα σύνοψη, σε βαθμό θρησκείας, του πόσον ωφέλιμος είναι ο καταραμένος ψηφιακός κόσμος, έλειπε από τα χαμογέλια των καθηγητών που δίδασκαν την ύλη.

Κανονικά, αφού απευθύνονται μέσω ενός κρατικού καναλιού, έπρεπε να δεχτούν οι εξ αποστάσεων μαθητές καταιγισμό μουσικής, εικόνων, σχημάτων, γραφικών, ολόκληρες κινηματογραφήσεις προς μαθηματικούς παραδείσους και της φιλολογικής Νήσου των Αζορών.

Να πάρουν τις πληροφορίες και αυτές να είναι πιο ισχυρές από τα χειλάκια της Αμαλασούνθας και το πουλάκι του Ευριπιδάκη, κουρέλι κουρελάκι, ή άλλων συμμαθητών.

Δηλαδή ο διδάσκων να δαπανά την ώρα του, και πίσω του άλλοι τέσσερις πέντε συνάδελφοι, κομπιουτεράδες, ευέξαπτοι, οραματικοί, να στήνουν το σκηνικό της γνώσης, κι όχι να υπηρετούν μια τελείως ανόητη και άσκοπη ύλη.

Δεν υπάρχει πιο αδηφάγο, γοητευτικό, εμμονικό και τρυφερά ζοφερό όν από το νήπιο που εξιτάρεται από αντικείμενα, λέξεις, πληροφορίες και εμπράγματον έρωτα, την ώρα που επιθυμεί ταυτόχρονα ένα ξερό τοστάκι, να λύσει έναν πυροσβεστήρα και να χαζέψει τον γονιό που κλαίει, απένταρος.

Και ισχύει το κοινώς αποδεκτό πως όλα τα παιδάκια, γλυκούτσικα και ευρηματικά από την εποχή του γουτσουγούτσου έως τα επτά τους χρόνια, μετατρέπονται ως τα έντεκα, ήτοι έως την ώρα της περίοδου και της σαρκός, στην εφηβεία, σε έρμαια μιας εξαετίας πληκτικής αντιπαθούς και απόλυτα ελεγχόμενης από τους φόβους των.

Κι αν περάσεις τα χρόνια του Δημοτικού ως τμήμα ενός περιθωρίου, μη περιμένεις στο Γυμνάσιο Παρθενώνες.

Παρεκτός και έχεις την τύχη να σου τύχει κάποια άλλη χώρα, κάποιος άλλος δάσκαλος, κάποια άλλη ερωτική σχέση με την Παιδεία, που (επιμένω) είναι το Σώμα μας.

Δεν λέμε να καταλάβουμε πως με κορονοϊό ή όχι, η γενιά αυτών που δεν έζησαν τον παλαιόν αιώνα, θα διαθέτει άλλα κελύφη εργασίας, άλλη αντίληψη του σύμπαντος κόσμου, ο αρνητισμός της θα απαιτεί αποδείξεις ζωής για να μη την εξαφανίζουν γδέρνοντας το πετσί τους προκειμένου να υπάρξει λίπασμα για πιγκολίνους, νυχτερίδες και πρωτεΐνες άδηλης προέλευσης.

Όποιος μιλάει για σοσιαλισμό θα τον παίρνουν με τις καβαλίνες και όλο και λιγότεροι δεν θα μπερδεύουν τον καπιταλισμό με το καπιτονέ ανοιξιάτικο μπουφάν.

Αλλά για να γίνουν αυτά, όπως συνέβη και προηγουμένως, όταν οι ολετήρες της Γαίας τηνε βασάνιζαν ως γεννηθέντες περί το 1880 και σφάζοντας σβέρκα και λαιμουδιές έως το 1950, θα πρέπει η έωλος γενεά των αποδέλοιπων του 20ου αιώνα να αποκτήσει συνείδηση νέας εποχής, οπότε έχουμε καιρό.

Έως τότε, η Παιδεία πρέπει τεχνηέντως να απωλέσει το φιδοπουκάμισο που εξαναγκάζονται να φοράνε τα μαθητούδια και να μοιράσει απλόχερα μια τιποτένια, άσημη τρίχα από το χρυσόμαλλο δέρας, δίπλα το κεφάλι του Φρίξου και το λαρύγγι της Έλλης. Διότι ξέχασα να σας ειδοποιήσω πως Παιδεία χωρίς Έρωτα, δεν νοείται.