Ο Σύριζα υπήρξε κόμμα δύο εκκινήσεων. Του Ιανουαρίου και του Σεπτεμβρίου 2015. Στην πρώτη φάση, είχε γεμίσει ο τόπος κοψοχέρηδες και αντιΒαρούφ, αλλά στην δεύτερη, την στροφή του προς την Ευρώπη, την ψήφισε και ο Μεϊμαράκης. Το γνωμικό «όλοι τα ίδια είναι» αδυνάτισε κυρίως τους γκρινιάρηδες, πολλούς με αστραφτερό πνεύμα, που δεν άφηναν σε χλωρό κλαρί τις αμήχανες ιδέες των κρατούντων. Και σήμερα, πολλοί τέως σιωπηλοί των στοχαστικών προσαρμογών, επιστρέφουν με αναρτήσεις υποστηρικτικές της κυβέρνησης. Το φαινόμενο έχει επαναληφθεί, με τις δέουσες αντιστοιχίες και αναντιστοιχίες, στην περίπτωση Ανδρέα Π. Ο εχθρός της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ, ο διώκτης των Βάσεων, ο γεννήτωρ των πρασινοφρουρών και ο σύμμαχος του Αυριανισμού, λούστηκε μια δίκη, τον θεωρούσαν απόβλητο, και το κίνημά του δραστικά διαφορετικό, αλλά με εθισμό στην προσηγορία «σύντροφοι», κυβέρνησε χωρίς τριγμούς άλλα έντεκα χρόνια. Προσωρινό συμπέρασμα: αν ένα κίνημα γεννιέται με «επαναστατική ατζέντα», εδραιώνεται με δεξιές ψήφους.
Βέβαια, το 2018 δεν είναι 1993. Αλλά ίσως δεν είναι σύμπτωση πως κάποιος Μητσοτάκης βρίσκεται πάλι στον τάκο, προς έξωσιν. Και η διαδικασία στηρίχτηκε σε εσωτερική διάσπαση, για «εθνικούς λόγους». Και ένα συνήθειο, εννοώ την ανάρρηση κομματικού αρχηγού με δημόσια ψηφοφορία, δεν φάνηκε να ευεργετεί τους πρωταθλητές αυτών των εσωτερικών επιλογών. Άσε που το συνταγματικό παιχνίδι, με την διπλή συσχέτιση της εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας, ως εφαλτηρίου για να προκληθούν εκλογές, δεν πήγε προσώρας καθόλου άσχημα!
Δεν υπήρξε πιο ανεπιτυχές επιχείρημα, απ΄αυτό που διαδόθηκε πως χρησιμοποίησε ο Στουρνάρας, όταν τον ζόριζαν οι τροϊκανοί «κάντε μου τη χάρη, αλλιώς θα έρθουν οι συριζαίοι και θα τα κάνουν πουτάνα». Αληθές ή όχι, χτύπησαν όλα τα καμπανάκια στα κέντρα αποφάσεων εκτός χώρας: αν είναι τόσο «δηλητήριον φόβερον» αυτός ο Σύριζας, ας τον προσεταιριστούμε. Αυτό και έπραξαν.
Σε λίγο μπαίνουμε στο τρίτο έτος Κυριάκου Μητσοτάκη που δεν εμβόλισε το Κέντρο (απεναντίας!) μήτε την Κεντροδεξιά ( η μασημένη μουρμούρα των Καραμανλικών δεν προοιωνίζεται συμπράξεις).
Κι όλο τον κατηγορούν (αδίκως, αλλά ποιος νοιάζεται;) για φλερτ με το Ορμπανισμό. Ο Κυριάκος!
Από τότε που απέκτησα δικαίωμα ψήφου (τότε ήταν στα 21) ποτέ δεν ψήφισα μήτε κυβέρνηση, μήτε αξιωματική αντιπολίτευση. Κι έχει τριάντα χρόνια που έκοψα το σπορ. Φυσικά δεν αδράνησα, μήτε μετατράπηκα σε απολίτικο γριβάδι. Αλλά βλέπω και προσέχω, πρωτίστως το πολιτικό λιβάδι. Άλλοτε μουσκεμένο, άλλοτε ξερικό. Όπου η ευστροφία και η βλακεία μοιράζονται τα πάντα. Σε αναλογία ένα προς εκατό. Κι αυτός ο συσχετισμός, δεν λέει να ανατραπεί. Πάντα η τακτική και η στρατηγική υπερτερούνε. Κι αυτές δε μ’ ενδιαφέρουνε. Τέρμα.
