H ξενάγηση του Σύριζα στα αξιοθέατα του ΠΑΣΟΚ, υπήρξε μια ενδιαφέρουσα περιήγηση που άφησε καλές εντυπώσεις. Το ΠΑΣΟΚ, όσο ήλπιζε στην οικογενειακή παράδοση του δημιουργού της, ήταν η βασική ανάσχεση του Σύριζα, ως προς την κεντροαριστερή παράδοση. Παράδειγμα: ο νεαρός Τσίπρας δεν είχε εμφανίσει κάποια αξιόλογη ενίσχυση της διείσδυσής του δεξιότερα, εως τις εκλογές του 2009. Βάλτε τις μεζούρες και μετρήστε. Ακόμη και η στατιστική του, δημοσκοπικά μετρημένη (18%) άνοδος του 2007, οφείλεται σε παροδική μετακίνηση πασοκέων που είχαν ψηφίσει Βενιζέλο στις εσωκομματικές του 2007. Έφτασε και περίσσεψε ένα «καλώς τα παιδιά» όταν τους καλοσώρισε στην τότε Βουλή ο Αλαβάνος, για να γίνει το ρήγμα, χάσμα.
Καθώς ο Γεωργάκης Παπανδρέου ανατινάχτηκε έσωθεν και πυρπολήθηκε η ναυαρχίδα του, και το ΠΑΣΟΚ πέρασε σε «ξένα χέρια», έπεσαν οι μπάρες των συνόρων Σύριζα – ΠΑΣΟΚ. Η απόδειξη ήρθε τάχιστα, ήδη το 2012. Εκείνες οι διπλές εκλογές με τα αξιοθρήνητα νούμερα άφηναν στον Σύριζα μια επιπλέον λωρίδα κυκλοφορίας και μάλιστα, χωρίς να επιβληθούν διόδια.
Τα υπόλοιπα θυμίζουν τον τρόπο που αποσυντίθεται μια επαρχιακή γέφυρα από ένα φουσκωμένο ρέμα. Τα «παιδιά του Γιωργάκη» αισθάνθηκαν πρώτα την ανάγκη να συνεχίσουν αλλού τα πειράματά τους. Δεν ήταν ακριβώς «κατσελοποίηση» αφού η συμπάθεια εκείνων των στελεχών δεν οδήγησε σε πέρασμα προς τον Σύριζα με σημαίες και φλάμπουρα, αλλά συνέβη σε προσωπική βάση.
Τι απόμεινε; Μια πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ που δεν θα προσχωρούσε στον Σύριζα επειδή ο Σύριζα την απεχθάνονταν. Εννοώ τους πασοκείς που συνετέλεσαν στον λεγόμενο «Σαμαροβενιζελισμό». Αυτό το πράσινο τμήμα το ιδιοποιήθηκε η Φώφη Γεννηματά αλλά δεν πρόκειται να βελτιώσει την εκλογική του εικόνα, ακόμη κι αν υπάρξει προφητεία του Παϊσίου.
Τίθεται το ερώτημα: καλά, το 36% του 2015 και το 32% του 2019 από που προέκυψε; Από έναν ολοφάνερο και ένα κρυπτικό αγωγό: ο φανερός ήταν πακέτα συνωστισμένων νέων γενεών, γυναικών και ανθρώπων που είχαν φρίξει από την ένταση και την μηχανική αντίδραση του δικομματισμού. Ο κρυπτικός, ήταν ακριβώς αυτό που κυνηγάει ένας μοιραίος άνθρωπος, ο Τσίπρας και επρόκειτο για την Δημοκρατική Συμπαράταξη. Αυτό το υβρίδιο που από νωρίς το καπάκωσαν άνθρωποι σαν τον Μπίστη, ακολούθησε και ακολουθεί τον Τσίπρα αθόρυβα ακριβώς επειδή δεν έχει «ηγέτη» που διεκδικεί, όπως κατι περιπτώσεις Θεοχαρόπουλου.
Ακόμη και στην περίοδο που η τακτική του Σύριζα με είχε πρήξει, παρά την αρχική ψυχραιμία, έως και εύνοια, που διατηρούσα για την κινηματική του τακτική, ιδίως στο διάστημα της επικράτειας Σαμαρά, ποτέ δεν έκοψα παρέες, φιλίες και εγκαρδιότητα με μέλη του, αφού οι περισσότερες κρατούσαν από πράγματι αρχαίες δεκαετίες. Αλλά στο θέμα της διαχείρισης τόσων εκατοντάδων χιλιάδων συνειδήσεων, παρέμεινα δύσπιστος, έως και κυνικός, πράγμα που εξάλλου δεν έπαψα να ασκώ σε κάθε πληθυντική πολιτική παρουσία.
Αλλά το μόνο που εκτιμώ πως χρειάζεται ο Σύριζα τώρα, είναι παρόμοιο με αυτό που χρειάζεται η κατ΄όνομα Νέα Δημοκρατία, ήδη από καιρό μπλεγμένη σε αναδεύσεις ενός τρισυπόστατου φιλοσοφικού επιλόγου (Καραμανλάρ, Μητσοτάκουλες ή Σαμαράκεν) δηλαδή, συνοπτικά, να υπαχθεί στο ρητό «περισσότερο θηλυκό μυαλό, λιγότεροι υποψήφιοι σερίφηδες». Για να το κάνω λιανά, η Μαρέβα και η Περιστέρα, παράγουν διαφορετικόν υπέρηχο και ενίοτε μου δημιουργούν απορίες.
Βέβαια, τα περισσότερα ελληνικά κόμματα πρέπει, για να καταλάβεις κάτι από τη λειτουργία τους, να αφοσιωθείς στη ρητορική τους. Ο Τσίπρας ξέρει τι λέει, χωρις να το λέει: καμία απόπειρα ένταξης κεντροαριστερών δεν έγινε στον Σύριζα, πόσο περισσότερο, απόπειρα σύμπηξης μιας προοδευτικής παράταξης. Αν μετρήσετε κουκιά και δεν λεπτολογήσετε (αφου θα υπάρχουν εξαιρέσεις στον κανόνα μου) θα διαπιστώσετε πως ο τέως πρωθυπουργός προσπαθεί να εντάξει το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος που τον ψήφισε, στο οργανικό κύτταρο του κινήματός του. Αυτό θέλει να νομιμοποιήσει, χωρις να προσβάλει το Πολίτμπιρο που τον ανέδειξε.
Εδώ, τέλος η ξενάγηση. Δεν ήρθαμε και στο Λούβρο, αλλά τουλάχιστον δεν βρήκαμε κλειστόν τον πύργο του Λονδίνου. Διότι με τον Σαμαρά, πιάσαμε την πλάτη της ακροδεξιάς που θα αναγκάσει τον αδύναμο κρίκο που κυβερνάει να ζητήσει απόσκιο φορώντας τη μάσκα της Μέδουσας. Και το τελευταίο που ενδιαφέρει την βαρέως αλγούσα χώρα μου, είναι άν θα βρει αποκούμπι ο Τσεκελότ ή ο Μπίστεν.
