Για πολλοστή φορά επανέρχομαι στο Πολιτικό μας Ζήτημα. Ήταν καραμπινάτη αστοχία υλικού η θεωρία πως οι νεοφερμένοι στην Εξουσία Συριζαίοι ήταν παροδική ανωμαλία του Συστήματος. Ήταν ολέθρια εκτίμηση. Χάθηκε ολόκληρο το 2015, υπό την γενική κραυγή «τιντουτοιμωρέ!».
Ό,τι έπραξαν, είχε ματαγίνει. Μόνον που τα μεγέθη ήταν διαφορετικά. Και οι χρονιές του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν τόσο δίσεκτες. Μπορούσαν να δανειστούν- αυτή ήταν η διαφορά. Διότι και τις Βάσεις «έδιωξαν», και θεωρούσαν στο ίδιο συνδικάτο ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, και την Δημόσια Διοίκηση την άλλαξαν συθέμελα. Ακόμη και οι Αντίμαχοι, τότε με τον Αφέρωφ και τον Έβερτ αργότερα με τον Μητσοτάκη, πήγαν να τους εξαφανίσουν δικαστικά. Οι παράταιροι γάμοι του Εκσυγχρονισμού με τον Σημίτη να στηρίζεται από Αυριανιστές και ευκαιριστές της δεξιάς που έβλεπαν μοναδική ευκαιρία για μπίζνες, ήρθαν και απόσωσαν την κατάσταση. Το ΠΑΣΟΚ, έως τις εκλογές του 2009, ήταν παρόν και ακμαίο. Και στην ψύχα του, ανενεργό.
Ο Συνασπισμός, που την περνούσε ζάχαρη όλην εκείνην την περίοδο (πείτε μου ΕΝΑΝ συνασπιστή που να πέρασε χάλια!) τόλμησε μια μεταμόσχευση παρεγκεφαλίδας στον Εθνικό πολιτικό εγκέφαλο, συνασπίζοντας άγνωστα πολιτικά μεγέθη, τον ακτιβισμό και τον αριστερισμό, που συνέδεε χαμένες προσδοκίες της μεταπολίτευσης σε μια νέα καρωτίδα που παρείχε υλικό νεοπαγές, χωρίς να προκαλέσει εγκεφαλικά συμβάντα.
Από την μεταπολιτευτική έξαρση των παρατάξεων της Νεότητας, προήλθε ο συγκερασμός, υπό τον Τσίπρα, μιας μεσόκοπης,πλέον, γενιάς στελεχών. Δείτε, αν δε σας κάνει κόπο, τα βιογραφικά τους. Από το ΚΚΕ, την ΠΠΣΠ, τους Κινέζους και τους αναρχοέτσι (που είχαν ήδη ανοίξει διόδια και στα αστικά κόμματα-μη λέμε ονόματα) βγήκε στην επιφάνεια, μια ατραπός, που μεταβλήθηκε σε λεωφόρο, όπου οι «αγώνες» έγιναν το βασικό κριτήριο πολιτικής πραγμάτωσης. Οι Πασόκοι απορροφήθηκαν παθητικά- είχαν εξάλλου φορτωθεί με κάρτες και δάνεια.
Δεν έχει καμία σημασία που εμείς, οι απέξω και οι σεινάμενοι της πολιτικής ορθότητας, τους θεωρούσαμε ανερμάτιστους μαλάκες. Τα αισθήματα ήταν αμοιβαία.
Αποτέλεσμα: από την πεποίθηση πως ο Σύριζα θα σβήσει εκτός εξουσίας σαν το κεράκι από έλλειψη οξυγόνου, φτάσαμε στην αποδοχή πως ήρθαν για να μείνουν, ακόμη και αλλάζοντας πλήρως το φιδοπουκάμισο της Εξουσίας.
Οι απέναντι, δε λένε να καταλάβουν πως τους περιμένει επίγεια κόλαση, ακόμη κι αν πλειοψηφούν. Κι από τις τρεις συνιστώσες της Δεξιάς, η Σαμαρική δοκιμάστηκε, η Μητσοτακική πέταξε τα ρέστα της κρατώντας δυο μίζερα εφτάρια και η Καραμανλική περιμένει, καιροσκοπώντας.
Χρόνια πριν τον Μαραντζίδη προέβλεπα την μεταστροφή του Σύριζα σε σοσιαλδημοκρατία. Τα ιστορικά παραδείγματα που στηρίζουν το ανάποδο, δεν είναι για χόρταση. Το μόνο πράγματι νέο, που ακυρώνει τις ιστορικές αντιστοιχίες, είναι πως οι δανειστές, οι σύμμαχοι και οι παρατρεχάμενοι των αγορών, έχουν στρώσει το χαλί της αόριστης συναίνεσης και της υποχρεωτικής λυκοφιλίας μεταξύ πολιτικών που δεν θα τους σκεφτόσουν ποτέ ομονοούντες. Σε αυτό το συμπόσιο της πίστεως δεν έχει καλεσμένους και συνδαιτημόνες. Όλους τους περιμένει το ίδιο άκεφο συσσίτιο.
Ναι, παραδέχομαι ως ξαναζεσταμένο φαγητό, την ενόραση, την προσδοκία και την αναμονή ενός Ηγέτη. Εκείνη που έκαμε τον Μακρυγιάννη να νομίζει πως αναγεννάται η Πατρίς με την έλευση του Όθωνα. Διότι η αναμονή ενός προσώπου με ιδιοσύστατο Ύφος, θέρμαινε τις καρδιές παλαιότερα. Ο Βενιζέλαρος. Ο Καραμάνλαρος. Μαζί σου, Ανδρέα. Ακόμη και εκειός ο Δεμερτζής που την πούλεψε, κατά τον Βαμβακάρη.
Τρία χρόνια τώρα, υπομονετικά και σκάβοντας τον λάκκο του με ένα κουταλάκι, δεν υπάρχει πρόσωπο που να έχει τα φόντα να συνενώσει το διαιρεμένο ήθος των αντιμάχων. Εκτός και συμβεί κάποιο θαύμα, που ματαίως αναμένουμε οι ευπειθείς εύπιστοι. Πέρασε η μπογιά μας, πέρασε η γενιά μας. Μπορεί να γίνει αργότερα. Όχι τώρα. Τώρα, πρέπει η χρηματαποστολή, να χαράξει τον γαλαξιακό ουράνιό της δρόμο προς τα ταμεία που πρέπει.
Είναι ζήτημα φωτός. Οι σημερινοί, μόλις προλαβαίνουν να αποκτήσουν ένα αποκριάτικο φωτοστέφανο σωτήρα. Η χοροεσπερίς αρχίζει. Με καντρίλλιες.
Η μόνη έκπληξη που περιμένω πλέον, είναι να τραγουδήσει η Μποφίλιου χωρίς να ανεμίζει τα χέρια της.
