O φόβος του κενού είναι άνευ σημασίας στην χώρα μας. Περισσότερο ισχύει ο ξαφνικός θάνατος των αναπεπταμένων χώρων. Οι ανοιχτωσιές εν Ελλάδι, έχουν μοίρα. Στο πεδίο του Άρεος, θα πετιούνται λεφτά με το τσουβάλι, αλύπητα. Το Ελληνικό θα πνίγεται στις αιτήσεις ακυρώσεως, κι έχουμε ως ουρίτσα το τρενάρισμα της απομάκρυνσης υπηρεσιών. Η αναμορφωμένη Νέα παραλία της Σαλονίκης, θα χειμάζεται μονίμως από τραπεζοκαθίσματα και λαθραία αυτοκίνητα. Το καλύτερο πάρκο της Σεββίλης, πάρκο αιώνων, έχει τριάντα κηπουρούς και η γκαζονολουρίδα της ΕΡΤ είχε έναν καιρό ογδόντα. Τη Σπιανάδα την νέμονται αυτοκίνητα και τα στρατόπεδα της Σαλονίκης δεν έχουν σωσμό. Για το καντίποτε ακίνητο που ρημάζει, θα υπάρξουν νέοι σχεδιασμοί που θα το μετατρέπουν σε ζωγραφιά, ενώ δεν βρέθηκε ακόμη ο ακτιβιστής που θα τολμήσει να διεισδύσει στα υπόγεια της Βαρβακείου και στο Καπάνι. Αενάως θα θαυμάζουμε την σχετικά μικρή κλίμακα των παλαιών αρχιτεκτονικών εποχών, και δεν υπάρχει περίπτωση να ανθίσει η άποψη ενός τριαντάρη ή μιας τριαντάρας, αν δεν φτάσει αισίως τα ογδόντα. Ο χρόνος που κυλάει αδόκιμα ή μέσα στις δικογραφίες, είναι η πιο σπαταλημένη αξία.