Όλο και συχνότερα διαπιστώνω πως το δίζυγο Αριστερά-Δεξιά είναι παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του. Δύσκολα πείθομαι πως η συγκυρία Κυριάκου-Άδωνη-Τζιτζικώστα συνθέτει την ραχοκοκκαλιά μιας δεξιάς αντίληψης. Η ψαλλίδα ανάμεσα στην Κεντροδεξιά και στην κλασική δεξιά, μπορεί κάποτε να ανησυχούσε οπαδούς και να φόβιζε άλλους, αλλά οι πολιτικοί της μου φαίνονται έτοιμοι για άλλες πολιτείες, κρατώντας μόνον ένα σακκίδιο με ματαιωμένες πεποιθήσεις, που μετά βίας καλύπτουν ένα πικνίκ Σαββατοκύριακου.

Και απέναντι, άλλος αχταρμάς. Ακόμη πιο ευανάγνωστος. Οι αρχαίες δοξασίες για τον θρίαμβο του Φωτός επί του Σκότους και τούμπαλιν, δεν έχουν πλέον χρονογράφο. Η καραμανλική τακτική δεν συναντά δυσαρέσκειες, μήτε θεωρείται προδοσία. Απεναντίας, όλα παίρνουν άλλη απόχρωση, εάν στοιχηματίσεις ότι η μετατροπή ενός κινηματικού αμαλγάματος σε ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, δεν βρίσκεται στην ζώνη του λυκόφωτος για τον Σύριζα.

Εκτιμώ πως αυτή η σχετικά ήπια συνύπαρξη, που για την ώρα οξύνεται μόνον στα αμπελοχώραφα της Βουλής και πουθενά αλλού, δείχνει την τάση για γενική μετανάστευση των αξιών της Πολιτικής σε άγνωστες περιοχές, που ωστόσο έχουν την έγκριση του ξένου παράγοντα και στοχεύουν στο να μην αλλάξει τίποτε στο ελληνικό τοπίο, παρά τις επισημάνσεις που κάθε τόσο διαδίδονται. Στην ουσία, λόγος και αντίλογος, συγχέονται.

Την εξέλιξη την ξέρω. Αλλά «ξέρω» δεν σημαίνει παρά «εξ και ξερός». Από το ίδιο χαρμάνι θα φτιαχτεί η νέα πολιτική Χώρα. Δεν βάφονται έτσι τα αυγά.