Την  εσωτερική ρηγμάτωση του Δυτικού Κόσμου, που δεν είναι βέβαια ο Ατλαντικός, αλλά ένα αγγλοσαξονικό τόξο που διαχωρίζεται από μία Continent νοοτροπία, την βιώνω καθημερινά, από γεννήσεως, παρ΄ολες τις συνάφειες, τις συμμαχίες και τις διακηρύξεις. Αυτά που θυμάμαι, έστω και μέσα σε παιδικό σύννεφο, από το μπουκάρισμα στον Λίβανο, την κρίση του Σουέζ, τους πολέμους των Αράβων με το Ισραήλ, τα διάφορα Σάμπρα και Σατίλα στο μαλακό υπογάστριο γύρω από το Σουέζ, έρχεται τώρα ένας «Ανατολικός Αγωγός» (και όχι ένας «Μεγάλος Ερωτικός» κρατών που ανακάλυψαν το μάνα εξ ουρανού) για να ξεκινήσει μια μακρά σάγκα, για την συνύπαρξη στην ανατολική Μεσόγειο.

Αρνούμαι να βάψω τον χάρτη με έντονα χρώματα, τοποθετώντας το Πράσινο του Προφήτη στην τουρκική επικράτεια και ένα παζλάκι από άστρα του Δαβίδ στην πλαγιά από Λίβανο σε Ρινοκούλουρα. Από τότε που η πανηλίθια «Αραβική Άνοιξη» εγκαταστάθηκε στην Βόρεια Αφρική, για να έχουν Ίντερνετ της Γής οι καταπιεσμένοι, ό,τι θυμίζει αγωγό που να αγγίζει τις ακτές της Μαρμαρικής και τα γκρεμνά  του Τομπρούκ, είναι μια επανάληψη του φόβου των σφαγών του Λιβάνου, ως επέκταση του Αμερικανομαυριρτανικού πολέμου, τον καιρό που εμείς είχαμε την Επανάσταση.

Εύθρυπτος και στα μανταλάκια ο αγωγός που θε να γενεί, πάνω την Ελλάδα κυρίως, που ακόμη ΔΕΝ έχει αέριο στα βάθη του πελάγου (!) θα έπρεπε να συμφωνηθεί με λιγότερα ταρατατζούμ, χωρις να μας ενδιαφέρει άν οι πρωθυπουργίνες φόρεσαν Μπαλεσιαγκά ή Φαμ Κιούκα στο δικό τους τραπέζι. Αυτός ο Αγωγός που έπρεπε να είναι από παντού αρματωμένος και εγγυημένος, δεν είναι. Η Κύπρος που ρισκάρει, πάντα το ρίσκαρε, το Ισραήλ, γανωμένο σε αυτά είναι εθισμένο να ρισκάρει, η Ελλάδα απεναντίας δεν λέει να εποικίσει τα έρημα νησάκια της με καλλιεργητές, ψαράδες η επιστημονικές αποστολές, όταν περνάνε τα τουρκάκια πάνω από ελληνικά νησιά κατοικημένα, δεν τους έρχεται ο κρότος κανενός φλακ στα πιλοτήριά τους, και καμία προειδοποιητική βολή δεν ειδοποιεί τους λιμενικούς της ημισελήνου πως «τέρμα τα φτηνά γαμήσια». Εμείς, παρλαπίπες περί Διεθνούς Δικαίου και Δικαίου της Θαλάσσης και έντονη δράση ενός τυπά που είναι νομίζω ακαδημαϊκός και ερευνά τα τσουνάμια του Αιγαίου.

Ξυπνάτε, χωριανοί, ξυπνάτε! Η Τουρκιά θα χαράξει στεριανούς αγωγούς στο σώμα της,  θα ενώσει τους αγωγούς της μέσω Βουλγαρίας με τις κριμαϊκές θάλασσες και το ΕΜΕΟ, χωρις τον Ζάεφ, θα εκρωσσίσει τα ανατολικά Βαλκάνια. Η Τουρκία δεν τρελάθηκε να πολεμά ως «λυπημένη παρθένος» για τα τάχα δίκια της. Θα το πράξει ως σύμμαχος των Ρώσων, θερμαίνοντας τους Σαλαδίνους των Αράβων και διεκδικώντας το Χαλιφάτο των Οσμανιδών, όπως πριν έναν αιώνα. Διαβάστε και τι έκαμε στα πρώτα χρόνια του Μεγάλου πολέμου, όταν έκλεισε τα Δαρδανέλλια και κατάφερε να απειλήσει το Σουέζ. Γενικώς, διαβάστε. Κι ελάτε μετά να με διαβεβαιώσετε πως η συμμετοχή μας στον Αγωγό είναι μια ασφαλής επένδυση που θα οδηγήσει την Τουρκιά στο «Μάλτα γιοκ». Αρκίδια θα την οδηγήσει εκεί. Η Ιταλία, σφυράει. Η Αίγυπτος, σε διάρροια. Οι άλλες χώρες, τουμπεκί.

Με την κατάστασή μας, η Ελλάς πρέπει να βγει παραπονούμενη στην Αναφορά στον Τραμπ τον παραλέκατο και να παρακαλέσει «κλάψε να μ΄απαλλάξουνε» εξηγώντας του κανκαβάνη σε τρία λεπτά που θα βόσκουν οι Αμερικάνοι αν οι Τούρκοι συνεχίσουνε το φλερτ καταμεσής του Αραβικού Χειμώνα. Γίνεται και σε μισό λεπτό, δια ευγλώττων νοημάτων.

Η λέξη «τσαταλίνα» του τίτλου παραπέμπει στην εθάδα φωνή των παιδιών που έπαιζαν την μακριά γαϊδούρα. Τότε, στα χρόνια του «στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας».