Τα δάκρυα της κυρίας Περιστέρας τη νύχτα του Δημοψηφίσματος και η αρραγής γνώμη της πως η Εξουσία δεν έχει κατακτηθεί, είναι η Μαύρη Αλήθεια πίσω από τα κυβερνητικά καμώματα. Διότι η αντροπαρέα και το γυναικομάνι που μοίρασαν ρόλους και χώθηκαν στα δύσκολα, πήγαν να σβαρνίσουν ένα χωράφι με πηρούνια.

Δεν χρειαζόταν η εκπομπή του Παπαχελά για τη συμφορά στο Μάτι. Μπορεί να υγράνθηκαν μάτια και να στοχοποιήθηκαν οι χειριστές της τραγωδίας, αλλά το κακό θα ξαναγίνει, με όποια κυβέρνηση και με όποιες προδιαγραφές. Αυτό που συγκράτησα, ήταν οι ανήμπορες βρισιές αυτών που ψυχανεμίστηκαν την εξέλιξη και το γνωστό κουκούλωμα των ευθυνών, που οδήγησε ένα δράμα σε όπερα μπούφα. Όχι δεν ήταν εδώ ζήτημα ευθύνης, αλλά η άποψη πως έλειπε ο ρόλος του Χάρβεϊ Καϊτέλ στο Παλπ Φίξιον.

Σε αυτόν τον τόπο, κανένας δε χάνεται. Ο οίκτος, η επιείκεια της επόμενης μέρας και το «περασμένα ξεχασμένα», θα έπρεπε να είναι το πρώτο στην αρίθμηση άρθρο του Συντάγματος. Μήτε κρεμάλες μας σώζουν, μήτε οργίλες αντιδράσεις. Η στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων είναι υπεραρκετή τιμωρία για την πολιτική ηγεσία, η απόλυση η μόνη ασπιρίνη γι την Διοίκηση. Αλλά δεν φτάνει. Για την ακρίβεια, όσο η εκκολαπτική μηχανή παράγει στελέχη και καριέρες και «απαραίτητους στην υπηρεσία» και το «να τρουπώσω κάπου» του Κώστα Βουτσά είναι το εθνικό μας motto, μη περιμένετε χαΐρι. Κανένα.

Μπορεί να ακουστεί ξεκούδουνο, αλλά η μόνη καταφυγή μας είναι η Δημοκρατία. Ολότελα διαφορετική θα ήταν η κατάσταση στην χώρα, εάν ο μπερντές των «διαδικασιών» ανοίγοντας, θα αποκάλυπτε βραχείες θητείες, μη ανανεώσιμες, την κλήρωση στη θέση της ανάδειξης σε πολλά αξιώματα, την αντικατάσταση των νόμων με εντολές γραμμένες με λέιζερ σε ριζιμιό λιθάρι.

Γι’ αυτό και η δέσμη των εκλογών που επέρχεται, δεν πρόκειται να φέρει καμία ορατή λύση στο προσκήνιο. Διότι το ζήτημα δεν είναι να αλλάζουμε πουκάμισα, αλλά να μας κυβερνάνε συμβολισμοί που σεβόμαστε.