Η είσοδός μου στην περιοχή 65+ εδώ και αρκετά χρόνια, δεν συνοδεύτηκε από συνομήλικους αναγνώστες. Το ποσοστό τους περιορίζεται στο 4% βαριά-βαριά στο διαδίκτυο, πέντε φορές μικρότερο από το εθνικό ποσοστό.

Στην πράξη, αυτά τα σολομωνικά παραμένουν ευεξήγητα και αδιάφορα, με νοιάζουν στο βαθμό που εξακολουθώ και χρησιμοποιώ εκφράσεις και λέξεις άγνωστες έως αδιάγνωστες για όλο και περισσότερους ανθρώπους. Αλλά θα ήταν γελοίο να γράφω για πιπίνια και αμούστακα, καθώς τα νέα ιδιόλεκτα απαιτούν, εκτός από γραμματολογική επάρκεια, μια ιδιαίτερη αφοσίωση στο είδος, αφοσίωση που δεν διαθέτω.

Εξάλλου, πλησιάζοντας κάθε μέρα και πιο κοντά στο προσδόκιμο ζωής ανδρών (τελευταία φλερτάρει με τα 78 χρόνια) αισθάνομαι όλο και μεγαλύτερη ανοχή στις μικρότερες ηλικίες. Μια δυο φορές δοκίμασα να μιμηθώ ύφος και θεματικές πιτσιρικαρίας και τα κατάφερα, αν κρίνω από τις αντιδράσεις της, σε σχόλια κυρίως. Aλλά αυτή η καλογερική δεν έχει μεγάλη πλάκα, άρα την αποφεύγω.

Ανάμεσα στα βιβλία του πατέρα μου, κυρίως παιδαγωγικά, υπάρχει και ένα απόσπασμα, υποθέτω πολύ γνωστό: ξυπνάει ένα παιδάκι από εφιάλτη και η μάνα του το παρηγορεί: «κοιμήσου αγγελούδι μου, και θα σε φυλάνε οι άγγελοι». «Μα τους αγγέλους φοβήθηκα!» απαντάει εκείνο. Άρα, μήτε κάποια μεταφυσική παρηγοριά δεν διαθέτω, να ξεγελιέμαι.

Η «ζώνη ζωής» των εβδομήντα, με παραπέμπει στα έμπεδα της Καλλίπολης και του Βερντέν, αλλ΄οχι του Υπρ. Η μονάδα μας τρέχει με ξιφολόγχες, αγκομαχώντας και γνωρίζοντας τι την περιμένει, αλλά είμαστε το τελευταίο κύμα και τα πολυβόλα του εχθρού προσωρινώς υπερθερμάνθηκαν και οι απώλειες δεν είναι ολοκληρωτικές. Ωστόσο ξέρουμε, οι συνυπάρχοντες πως ανά πάσα στιγμή μας περιμένει ο Θεριστής.

Οχι. Η ζωή που ζήσαμε, δεν περνάει ως ταινία ενός λεπτού, μπροστά από τα μάτια μας.  Τουλάχιστον τρέχουμε. Περισσότερο θα κινδυνεύαμε αν κατασπαράζαμε, όπως στη νεότητα, στάνες αιγοπροβάτων σε γιορτάσια οινοφλύγων.

Κι αυτή η μαγική σκέψη, μας κρατάει στη ζωή.