Η καλοσύνη
25-06-2020
Κάποτε πριν χρόνια ρώτησα τον δήμο μας, γιατί δεν δίνει κοινωνικά συσσίτια και που πάνε τα λεφτά. Με έστελναν από τον Άννα στον Καιάφα. Ένας άνθρωπος δεν βρέθηκε να με στηρίξει για να βρω άκρη. Όποτε μιλάω για δικαιοσύνη, μου λένε όλοι “Μα που ζεις” και χαμογελούν με νόημα. Όποτε μιλάω για να πληρώσουν κάποτε όσοι φταίνε, είτε λέγονται λαμόγια της Νέας Δημοκρατίας, είτε μαμούχαλοι του Συρίζα που δεν άνοιξαν ποτέ καμία λίστα Λαγκάρντ με λένε ουτοπιστή. Οπότε ξέρετε κάτι, αφού σαν λαός  έχουμε δεχτεί σαν δεδομένη κατάσταση την ατιμωρησία… Αφού έχουμε δεχτεί ντε φάκτο ότι τίποτα δεν αλλάζει και ότι θα είμαστε μόνο ανήμποροι θεατές στα αίσχη που θα διαδραματίζονται, θα το δεχτώ, έχοντας ωστόσο μια πολύ άσχημη εντύπωση για τον λαό μας. Πίστευα ότι οι πρώτοι που θα φορούσαν την στολή της ανυπακοής, θα ήταν αυτοί που δεν θα είχαν τίποτα να χάσουν. Ε, δέκα χρόνια χάνουμε συνέχεια και απανωτά μα είμαστε όλοι αγχωμένοι για το πώς θα επιβιώσουμε ατομικά. Μερικοί οκ, νοσταλγούν και την Πασοκάρα με τα λεφτά. Άλλοι γράφουν επαναστατικά μανιφέστα από σπιταρόνες στο Ψυχικό, άλλοι γράφουν δακρύβρεχτα ή εμψυχωτικά ποστ στο Φεησμπουκ και άλλοι αναρωτιούνται για το πότε θα κάνει γήπεδο ο Παναθηναικός.
Δεν έχω ιδέα τι κοινωνικές εξελίξεις θα ζήσω, όσο ζήσω, αλλά για την ώρα βλέπω έναν πρεζομένο λαό να πολεμάει την ανημποριά του για την διεκδίκηση της δικαιοσύνης με μπανεράκια τύπου, Ζε σουή Σαρλί, Σαπορτ αρτ Γουορκερζ και Α κεντ Μπρηθ, ενώ δίπλα παίρνουν το σπίτι του διπλανού του, πρεζέμποροι αναταμείβονται με τηλεοπτικά κανάλια, παιδιά λιποθυμούν από την ασιτία, και ναζιστές έχουν λόγο και όραμα.
“Ε, έτσι είναι, τι ψάχνεις να βρεις”.  Πολύ ωραία. Δεν είμαι καν σίγουρος αν θα βιώσουμε ακραίες καταστάσεις ένοπλου αγώνα στο μέλλον. Το σίγουρο πάντως είναι ότι αυτό το “Ε, έτσι είναι τι ψάχνεις να βρεις” είναι μια πολύ ακραία κατάσταση από μόνη της. Γι αυτό κι εγώ θα ψάξω να βρω που είναι το γατί μου τέτοια ώρα, εναρμονισμένος άριστα σε μια Ελληνική κοινωνία άπραγων και ανήμπορων ανθρώπων με άποψη. Τώρα που το σκέφτομαι και θυμάμαι και μερικά παραδείγματα από λαμπρές επαναστάσεις της ιστορίας, ίσως να είναι και καλύτερα έτσι. Δεν ξέρω αν είναι δικαιολογία ή μια απλή παρηγοριά, αλλά κάπως πρέπει να βρω κι εγώ την ηρεμία για να κοιμηθώ απόψε. Αύριο έχω να περιποιηθώ τον κήπο μου και τα λουλούδια δεν φταίνε τίποτα για την μικρότητα των ανθρώπων. Όσο για τους μεγάλους ανθρώπους; Τους σπουδαίους και τους φωτεινούς; Κάτι μου λέει ότι συνεχίζουν να σμίγουν σε μικρές παρέες, να δίνουν δύναμη ο ένας στον άλλον και να βοηθούν όσο μπορούν. Και επειδή ζω μόνος μου, θέλω να θυμάμαι, θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμη μεγάλοι και σπουδαίοι άνθρωποι που κάνουν ότι μπορούν και με όποιο τρόπο είναι ικανοί να το εκφράζουν. Θέλω να τους φαντάζομαι και ξέρω καλά ότι υπάρχουν.
Ίσως η καλοσύνη δεν σώσει τελικά τον ανθρώπινο κόσμο, αλλά σίγουρα πάντοτε θα τον βοηθά να μην πεθάνει από ολική ασφυξία.
Ετικέτες: δικαιοσύνη