“Επί άρχοντος Φανοστράτου εν Αθήναις [383 π.Χ.] και ενώ εορτάζοντο τα Αρρηφόρια, η νυξ διέφευγεν διωκομένη υπό του αυγάζοντος φωτός του κατακλύζοντος την Πεντέλην, οπότε εν τω Ιλισσώ είδον Αρκτείαι τινές παρθένοι εκ Βραυρώνος θήλειαν σιλουέταν ιερείας ερχομένης εκ Βοιωτίας.

Ήτο τότε σπήλαιον μέγα αντικρύ του πλατώματος του Χασανίου και υπήρχαν θεσμοφοριάζουσαι γυναίκες εκ Ξυπετής, προς τας οποίας η Ιέρεια έδειξεν θαυματουργικώς τον μαστόν αυτής και η είδησις διεδόθη εις άπασαν την Κεκροπίδα και ο Φανόστρατος, τότε οργανώνων τα θέσμια των Βουφονείων, σχεδόν τυφλός από τα γαίματα του εθίμου, ησθάνθη νυγμόν εν καρδία και στραφείς προς την Ιέρειαν, ηρώτα αυτήν το πώς, και το πούθεν αυτής, οπότε η Ημέρα επέλαμψεν και η Ιέρεια έγινεν σκιάπους και εξητμίσθη. Βαθέως έκπληκτος ο επώνυμος Άρχων, μετέβη παρά τον ναόν του Ηφαίστου, όπου συνεδρίαζεν το Ιερατείον, και αυτό μέσα στα γαίματα εκ των πολλών θυσιών και εζήτα ερμηνείαν της επιφανείας της Ιερείας, ότε δε ηρωτήθη πως την έλεγαν, ριζιμιαίος βράχος απέκτησεν φλόγαν ηλεκτροκολλήσεως και το όνομα της ιερείας ανεγράφη επί του Πάγου.

Μετά, ο βράχος εκύλισεν και η ομάς των εγκρίτων τον ακολουθούσε, εστάθη δε εις την λεγομένη παρά τοις επιγόνοις των παρισταμένων Κρεμμυδαρού, οπότε άπαντες επροσκύνησαν και εις το Πρυτανείον, δίπλα εις τα μεγάλα Διονύσια, τα Καλυντήρια, τα Πλυντήρια, τα Παναθήναια και τας άλλας εορτάς προσετέθησαν τα Μενδώνεια.”

[Απόσπασμα εκ του τόμου «Αττικαί Φαιδριάδες», εκδοθέντος εν Ταϊγανίω τω 1775. Υπό Αλκιμάχου Διπλοκαλλιγά, ιατρού.]