Καμιά φορά δεν χρειάζεται να έχεις θέμα για να γράψεις. Αρκεί κι η επιθυμία. Που με τη σειρά της δεν χρειάζεται να έχει μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Που σε αυτή όμως την περίπτωση καλείσαι εκ των πραγμάτων να εξετάσεις τα συστατικά της: τι σημαίνει άραγε να επιθυμείς να γράφεις; Υποκαθιστά κάποια άλλη επιθυμία ή μήπως το αντίστροφο, μήπως οποιαδήποτε άλλη επιθυμία είναι υποκατάστατο της γραφής; Γράφοντας ποτέ δεν βάζεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά. Γράφοντας δημιουργείς τις σκέψεις σου. Πριν καθίσεις να γράψεις δεν έχεις ακριβώς σκέψεις στο κεφάλι, έχεις σκιές σκέψεων, περιγράμματά τους, έχεις μια επιθυμία να εξετάσεις τι δημιουργεί τη σκιά, να εξετάσεις τι υπάρχει μέσα στο περίγραμμα. Και τι συμβαίνει αν, όπως τώρα, η επιθυμία έχει αυτονομηθεί τόσο ώστε δεν υπάρχουν καν σκιές και περιγράμματα να την πυροδοτήσουν; Είναι όλο αυτό μια περιστροφή γύρω από το τίποτα; Αν ναι, γιατί να μην είναι; Κι όταν περιστρεφόμαστε γύρω από το είναι, τι ακριβώς βγαίνουμε; Σοφότεροι κι εναργέστεροι; Σιγά. Κουβέντα να γίνεται. Ο χρόνος να περνά. Ο χρόνος θα περνά κι ερήμην μας. Γράφοντας προσπαθούμε ματαίως να μην μας ερημοδικάσει. Παριστάμεθα μετά των λέξεών μας. Όταν δεν έχουμε κέφι παριστάμεθα διά. Τις αφήνουμε δηλαδή να μας εκπροσωπήσουν, ενώ εμείς είμαστε κάπου αλλού. Παριστάμεθα πάντως. Λέμε στον χρόνο αφού δεν γίνεται αλλιώς εσύ συνέχισε να περνάς, αλλά κι εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε εδώ. Κείμενο το κείμενο θα κατοχυρώνουμε την παρουσία μας, θα φωνάζουμε την ύπαρξή μας. Δεν είναι για εμάς η σιωπή. Είναι για εμάς η κυριολεκτική σιωπή. Η του στόματος. Αυτή ναι. Προφορικά τι να πούμε; Και να τα πούμε, πού θα καταγραφούν, πού θα μείνουν; Στην καρδιά και στο μυαλό όσων τα λέμε; Τηρούν αρχείο οι καρδιές και τα μυαλά; Φαινόμαστε κάπου; Μας βλέπουν οι άλλοι, μας βλέπει ο χρόνος, μας βλέπουμε εμείς; Εντάξει, εμείς μας βλέπουμε. Οι άλλοι όμως; Ο χρόνος όμως; Δεν μπορείς να παρασταθείς στη δίκη του προφορικά, δεν μπορείς να παρασταθείς στο περασμά του με χνάρι διαπροσωπικό. Τα διαπροσωπικά είναι για τους αληθινούς ανθρώπους. Εμείς οι άνθρωποι με θέματα γράφουμε. Δημόσια. Και συνεχίζουμε να γράφουμε. Ακόμη κι όταν δεν έχουμε θέμα, το βασικό μας θέμα παραμένει πανίσχυρο: θελήσαμε να υπάρξουμε.