Είμαι πρόθυμος να συμφωνήσω πως είναι μάταιο να κλωθογυρίζουμε στα χρόνια πριν το 1990, που θεωρώ ως τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Ας ενταχθούν αυτά τα δρώμενα σε μια μετα-ιστορική φάση, όπου είναι καλό να τα εξετάζουμε όπως τα Ορλωφικά, την Ανταλκίδειο και τον Πλήθωνα.

Δέχομαι επίσης ότι μετά το Μάαστριχτ (1992) ενωθήκαμε κατ΄όνομα με την Ευρώπη, κι αν ήμασταν κανονικό κράτος, ανέτως θα βρισκόμασταν εκεί ως σμίκρυνση της Ιταλίας και μεγέθυνση της Ιρλανδίας.

Με τους Ευρωπαίους, αλληλοκοροϊδευτήκαμε. Τους θεωρήσαμε μαλάκες που τραβούσαμε διατακτικές από τα ταμεία τους, και μας θεωρούσαν μαλάκες που ξυνόμασταν περιπαθώς στην αγκλίτσα τους.

Μας θεωρούσαν ανωμαλιάρηδες και ανίκανους να κυβερνηθούμε. Αλλά το 2015, ήταν για όλους μας, μια έκπληξη. Στις δύο κυβερνήσεις της χρονιάς εκείνης, ανακάλυψαν πόσο τους βόλευε η στάση μας.

Από το Μάαστριχτ κι ως τον Σύριζα, κρατάνε αρχεία για το ποιον των πολιτικών μας, και την ενγένει συμπεριφορά μας. Ξέρουν καλά πόσοι και ποιοι χρηματίστηκαν και πως αρμένιζαν στα κουτουρού. Ώσπου να γίνει κανένα θαύμα και βρεθούμε κοντά στο ρεφάρισμα, θέλουν με πάθος την παρούσα κυβέρνηση, με ελαφρές τροποιήσεις. Αυτό σημαίνει κατ’ ελάχιστον, άλλα δέκα χρόνια κομμάτια.

Όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και θα απομείνουν ελάχιστοι Κουβέληδες, δήθεν στρατόγκαβλοι και Κατρούγκαλοι, θα μας ρίξουν πάλι, αλλά όχι στα Βαλκάνια.

Μια αυταρχική, «πατριωτική» κυβέρνηση θα μας κοτσάρουν, συνετώς αντιρώσικη, εμπνευσμένη από τις σημερινές κυβερνήσεις του τέως συμφώνου της Βαρσοβίας, διότι δεν αρκεί να πάρουν τα λεφτά τους  πίσω: πρέπει και να βγάζει λεφτά για χάρη τους η χώρα μας, διότι έχει προοπτικές.

Στο κάτω της γραφής, η Γερμανία θα επανεξοπλιστεί. Και τα κεφάλαια θα τα βρει από τα νότια και ανατολικά της σύνορα. Είμαστε κι εμείς εκεί. Εθισμένοι καλοπληρωτές. Με υπέροχη Εθνική Αφήγηση.