Να δεχτώ πως μία Δύναμη την έχει καταβρεί μαστεύοντας ισχύ από μία ένωση κρατών. Στο παρελθόν της, έχει δοκιμάσει όλα τα Βαγκνερικά πρότυπα της αποθήκης της, έχει γεννήσει και αναθρέψει τον ρομαντισμό, την ψύχραιμη ενατένιση του θανάτου, την δημιουργία ευφυών στραταρχών, την υπακοή που οδηγεί σε προφανείς αρετές, που «έτυχε» και ήταν επαχθής για ξένους πολίτες που κολυμπούσαν στο δικό τους ζελέ.
Η Δύναμη, υπερκέρασε την εποχή που την ταπείνωνε ο Ναπολέοντας, ψειρίζοντας τις ιστορικές του πόλεις, συνέβαλε με έναν καραβανά, τον Μπλύχερ, να τον μηδενίσει, κατασκεύασε την Πρωσική πειθαρχία και την στρατηγική των βασιλικών οίκων, παράγοντας οραματιστές φιλοσόφους, ιδρυτές μιας μουσικής παιδείας ασυνήθιστα αποδεκτής, και φυσικά, πάντοτε υπό την κυριαρχία της συλλογικής καθαρότητας, που δεν δίσταζε να έχει όπλο την αυτοκριτική, την συγγνώμη και το τιμητικό στεφάνωμα των τάφων που η ίδια έσκαψε, σε εαυτούς και αλλήλους.
Ήταν πάντα εκεί, ένοπλη και οργανωτική, είτε στο Παρίσι που πίστευε στις κομμούνες του, είτε μεταδίδοντας ήθος νεόκοπο σε Αυστροουγγρικές γειτονιές, και με δύο παγκοσμίους πολέμους δοκίμασε τον δρόμο της κατάκτησης, χτίζοντας, μαζί με Βέρθες, με πάντσερ και με ρουκέτες την πυρφόρο ακτινοβολία της σβάστικας και του Ηγέτη, λατρεύοντας το παρελθόν και εξοντώντοντας το σήμερα των κρατών που κατακτούσε.
Εκεί, κατά τα στερνά του Πολέμου, ανθιστήκατε πως οι ογκηροί και αποτελεσματικοί στρατοί, μπορεί να ήταν το φόρτε σας, αλλά είχαν ένα γαμημένο ιδίωμα: έχαναν. Βλέπατε τους αντιπάλους, οδηγημένους από Ρίτσι και Μονγκόμερι να ρημάζονται στο Μάρκετγκάρντεν, στο Τομπρούκ, και αλλού, αλλά ο αρχηγεύων τους, λούζονταν την ήττα με προπέτεια, επιτυχώς. Κι όταν σας πλημμύρισαν οι άμαθοι αμπντάληδες πέραν του Ατλαντικού, που τους ξαφνιάσατε στις Αρδένες και σας έπνιξαν στις υπερπαραγωγές του Πείσματος, καταλάβατε , ηττημένοι και γυμνοί, πως αυτός θα ήταν ο νέος στρατός που θα σας φύλαγε. Άφθονα δάκρυα οδύνης για τα στρατόπεδα εξόντωσης, για ξεκάρφωμα, απώλεια μουσικής στήριξης, λογοτεχνία της μετάνοιας και αποκτήσατε ένα τράτο «γερμανικού θαύματος» που ήταν η ανάπτυξη μιας χώρας Χωρίς Στρατό. Όχι χωρίς όπλα-αυτά τα πουλούσατε ευτυχείς.
Πόσες φορές βάλατε στο μάτι τρίτες χώρες; Άπειρες. Με τη Γαλλία, φερθήκατε έξυπνα. Τακιμιάσατε μαζί τους και τους αφήσατε να νομίζουν πως είναι συνεταίροι. Την Γιουγκοσλαβία την μαδήσατε ωσάν κοτόπουλο, δεν θυμάμαι πόσες φορές, Δεχόσασταν εργατικο δυναμικό αδιακρίτως. Που ξεκίνησαν τρώγοντας σκυλοτροφές, που τις προτιμούσαν από τα χαβίτς και τα νερομπλούκια των πατρίδων τους.Α λλά δεν ταΐζατε στρατούς και ενωθήκατε ως ενιαίο κράτος υπό τον παγκόσμιο έπαινο. Κλαίγατε πειστικά στις επετείους των ολέθρων.
Το ευρωπαϊκό Σχέδιο που υλοποιείται, είναι ολοδικό σας. Με μαξιλάρι την Πολωνία και τους παράφορους ονειροπόλους τους, φέρατε στην Ουκρανια τα σύνορα ξέρετε τίνος ενώ τα ενωμένα Βαλκάνια τα αφήσατε στην χοντρόπετση κάστα των υπερατλαντικών αμπντάληδων. Κι όλα πάνε ρολόι για εσάς.
Παράβαση και αμφισβήτηση του κειμένου:
Αυτό το κείμενο είναι σκαλισμένο πάνω στην μέθοδο αρχαίων και μεσαιωνικών περιγραφών για άγνωστες χώρες, με εργαλείο την συγκέντρωση φημών. Δεν είναι αξιόπιστο, αλλά έχει αποδέκτες. Διότι δεν διακρίνω χαρακτηριστικά ήθους και συμπεριφοράς στους λαούς που χτίζουν η γκρεμίζουν το μέλλον τους. Καμία χώρα και κανένας λαός δεν μ΄αρέσει, επειδή δεν έχω τέτοιο συνοπτικό κριτήριο. Αρέσκομαι και αρκούμαι σε πράξεις, σε έργα, σε προσωπικές ιστορίες, σε λεπτομέρειες που φωτίζουν υποσύνολα. Και γιατί αυτό;
Διότι ένας συγγραφέας ξεκινάει την πτώση του ασκούμενος στην ιδιωτεία to tell a story. Διότι με την εξακολουθητική απάτη του, σκεπάζει τον ιδεολογικά αρραγή υδραυλικό, την αθώα παντός αίματος γραμματέα, το παιδί που συλλέγει μπάμπουρες. Μετατρέπει να πάντα σε αναγνώσεις. Δεν έμαθε να βάζει ενέσεις ή να χαράζει δέρματα.
Η παράβαση που μόλις διαβάσατε, έχει στόχο το ύφος ενός κειμένου και μόνον αυτό.
