Δυσαρεστήθηκεν ο Μητσοτάτκιν

Δομένικος να μάθει που στην Πειραιώς

έφθασεν ο ρηξ των Ανέλων σε τέτοιο χάλι.

Με τρεις ή τέσσαρες βουλευτές μονάχα·

Κάζουαλ ντυμένος και πεζός. Έτσι μια ειρωνία

θα καταντήσουν πια, και παίγνιο μες στην Βρυξέλλα

τα γένη των. Που κατά βάθος έγιναν

σαν ένα είδος υπηρέται των Ευρωγκρουπαίων

το ξέρει ο Μητσοτάτκιν, που αυτοί τους δίδουν

κι αυτοί τους παίρνουνε τους ρόλους των

αυθαίρετα, ως επιθυμούν, το ξέρει.

Αλλά τουλάχιστον στο αλμπενί των

ας διατηρούν κάποια μεγαλοπρέπεια·

να μη ξεχνούν που είναι αρχηγοί  ακόμη,

που λέγονται (αλλοίμονον!) ακόμη αρχηγοί.

Γι’ αυτό συγχίσθηκεν ο Μητσοτάτκιν

Δομένικος· κι αμέσως πρόσφερε στον Καμμεναίο

ενδύματα παραλλαγής, κασκέτο με εθνόσημο,

βαρύγδουπα βιογραφικά, πολλούς

συμβασιούχους και αποσπασμένους, τα πιο ακριβά του ταχύπλοα,

για να παρουσιασθεί στην πιάτσα καθώς πρέπει,

σαν Καραμανλικός  δεξιός τοπάρχης.

Aλλ’ ο Γουλιμπούλιν, που ήλθε για την αλητεία,

ήξερε την δουλειά του και τ’ αρνήθηκε όλα·

διόλου δεν του χρειάζονταν αυτές η πολυτέλειες.

Συμμαζεμένος, ταπεινός μπήκε στην Βεμπερία,

και κόνεψε σ’ ενός μικρού στελέχους σπίτι.

Κ’ έπειτα παρουσιάσθηκε σαν κοστουμάτος

και σαν συνηθισμένος στην Κομισιόν,

έτσι με πιο αποτέλεσμα να επιβιώσει.