Δεν θα σας πω ψέματα. Στις γειτονιές μας συμβαίνουν πολλά περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας. Ευτυχώς, όμως, οι άνθρωποι δεν μένουν βουβοί ως θεατές σε αυτό το έργο πια. Χθες και ενώ επί μισή ώρα ξυλοκοπούσε κάποιος ένα κορίτσι, όλη η γειτονιά σηκώθηκε στο πόδι, κάλεσαν την αστυνομία, περίμεναν να δουν τι θα γίνει. Το περιπολικό άργησε να έρθει πολύ. Ήταν και το συμβόλαιο θανάτου στην ακτή Κονδύλη και όλη η αστυνομία ήταν εκεί. Και ενώ οι φωνές ηρέμησαν κάπως, η κοπέλα βγήκε έξω ξεμαλλιασμένη, κλαμένη χωρίς παπούτσια και άρχισε να τρέχει στη μέση της Αιγαλέου. Κανείς δεν μπορούσε να την σταματήσει γιατί έτρεχε για την ελευθερία της. Αυτό το τρέξιμο για την ζωή σου δεν το έχω ξαναδεί από κοντά -μόνο σε κινηματογραφικά καρέ. Ένα μικρό σώμα με όλη τη δύναμη να του να τρέχει. Φυσικά κανείς άλλος δεν βγήκε από το σπίτι. Δεν ακολουθεί τούτος ο θύτης.
Εκείνη πρέπει να τρέχει ακόμη. Τώρα θα σκέφτεται τι να την κάνω την ελευθερία. Ούτε σόλες δεν έχω. Ελπίζω να βρει γρήγορα την απάντηση. Θα την βρει.
Όλες οι γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή τους θα χρειαστούν να τρέξουν. Δεν ξέρω ιστορία καμιάς που δεν συνέβη. Τότε όμως γίνονται αυτό που δεν θα ξεχάσουν ποτέ, το ελεύθερο το θρασύ.