Πάντα αγαπούσα τον ύπνο ας μην τον είχα ποτέ εύκολο.
Αγαπώ την δικαιοσύνη του βασικά, γιατί εκεί πλούσιοι και φτωχοί, μόνοι και ζευγαρωμένοι, καλλίγραμμοι και παχουλοί κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα – κοιμούνται. Κανείς δεν κοιμάται αγαπητοί μου δυνατός ή αδύναμος, ερωτευμένος ή βαριεστημένος, λυπημένος ή χαρούμενος. Κοιμάται κατά βάση κουρασμένος.
Αν το καλοσκεφτείς, ποιο είναι το πρωταρχικό που ζητά ένα θηλαστικό σαν τον άνθρωπο για την επιβίωση του; Τροφή για να γεμίσει το στομάχι του, και ένα ασφαλές μέρος για να κοιμηθεί προφυλαγμένος από τα στοιχεία της φύσης και τα άγρια ζώα. Αν σκεφτούμε δε, πόσες ώρες της ζωής μας περνούμε κοιμισμένοι, είναι απορίας άξιο γιατί μας απασχολεί αποκλειστικά το τι συμβαίνει στο ξύπνιο μας και σχεδόν καθόλου το τι συμβαίνει στον ύπνο μας. Εκεί που τελούνται τόσα ανδραγαθήματα, έρωτες, περιπέτειες και σουρεαλιστικές ιστορίες μέσω των ονείρων, ποιος μας λέει λοιπόν ότι στον ύπνο δεν υπάρχει ζωή; – άσε που η φυσική κατάληξη όλων μας ούτως ή άλλως, είναι τελικά ένας μεγάλος ύπνος.
Στην φωτό βλέπουμε, πως μερικοί άνθρωποι προσεγγίζουν την σοφία από νεαρή ηλικία. Ο ύπνος, κάτι τόσο όμορφο αν αναλογιστούμε πως οι άνθρωποι με καθαρή και ελαφριά συνείδηση κοιμούνται πολύ καλύτερα και με λιγότερους εφιάλτες
Ετικέτες: ύπνος