Όλα ερμηνεύονται γλυκά.
Ακούω πως μία ειδική κυρία ανακάλυψε πως ο Αλέξανδρος ήπαθε νεκροφάνεια και δεν απέθανε, γι’ αυτό και οι διάδοχοι πρόσεξαν ότι το σώμα του παρέμενε ροδαλό και ακμαίο.
Αμέσως θυμήθηκα πως ο Πλούταρχος, στον «βίο Αλεξάνδρου» αναφέρει μια περιφρονητέα διάδοση, σύμφωνα με την οποία ο Αριστοτέλης, χολωμένος που ο Μακεδών στρέβλωσε και φόνευσε τον ανηψιό του Καλλισθένη, παρασκεύασε ένα υγρό δηλητήριο άοσμο και άγευστο, πλην με άγνωστα συστατικά που βάζοντάς το σε γυαλί ή πηλό, ευθύς το υλικό έσκαζε-τόσο οξύ ήταν και δραστικό ήταν. Αναγκάστηκε λοιπόν, μετά από πειραματισμούς να το ενθέσει μέσα στην κοιλότητα της οπλής ενός ονικού, (ασφαλώς κλείνοντας το με κάποια ξυλόβιδα) και το έστειλε στον Ιόλα, αδελφό του Κασσάνδρου και γιο επίσης του Αντιπάτρου, που ήταν ο οινοχόος του βασιλέως με εντολή προφορική να το σταλάξει στον πότο του. Όλη η οικογένεια του αντιβασιλέως ήταν στα μαχαίρια με τη μάνα του Αλέξανδρου και χαρακτηριστικά, ο Κάσσανδρος, βλέποντας τον Αλέξανδρο να τον προσκυνάνε οι Περσιάνοι τόλμησε να χαχανίσει και κατεβαίνει ο οργίλος ο κοσμοκράτορας και τονε βάρεσε με τις παλάμες στην γκλάβα. Η εντύπωση ήταν τόση του απόλεμου Κασσάνδρου (σ’ όλη τη ζωή του έτρωγε καθισμένος σε σκαμπό κι όχι σε ανάκλιντρο, διότι δεν είχε σκοτώσει άγριο θηρίο) ώστε όταν πήγε στους Δελφούς και είδε τον ανδριάντα του, έπαθε νευρική κρίση.
Τεράστιες προοπτικές ανοίγονται αν δέσουμε την υπόθεση εργασίας της κυρίας ειδικού με τα αρχαία κουτσομπολιά. Επιτέλους, η Γοργόνα δικαίως αναρωτιέται εάν ζει ο αδελφός της και δεν είναι μία παλαλή ψαρογιαννού. Και ασφαλώς δεν βρέθηκε ποτέ ο τάφος του, διότι όταν του πέρασε η νεκροφάνεια, άφησε έναν έρμο να τονε βαλσαμώσουν κι εκείνος έφυγε έως την Κίνα όπου και εξέπνευσε ετών ενενήκοντα, ήρεμος, πολύτεκνος και ευτυχής. Αλλά και οι συνάδελφοι, που τα πσάχνουν αυτά, μπορούν να γράψουν απίστευτες εικασίες, ξερωγώ έναν Μόμπι Ντικ μακεδονιστί ή κάτι παρόμοιο.
Εγώ προτιμώ κάτι άλλο. Βλέποντας την παγωμένη, απαθή μορφή του λεγόμενου νερουλά, ήτοι του σερβιτόρου της Βουλής που φέρνει νεράκι στους αγορητές, νομίζω πως είναι απόγονος του Σηθ, του Αλεξανδρινού ή του Κατανάγκη, που υπήρξαν μάγοι και υποφήτες της εποχής Αλεξίου Κομνηνού (Αλεξιάς, βιβλίο έκτο). Και η θρυλική γενιά των Αιγυπτίων μάγων, λέω, έμαθε το μυστικό της νεκροφάνειας, ανακαλύπτοντας πως η δοσολογία παίζει ρόλο. Μία σταγόνα αρκεί να ηρεμήσει άχρι κατατονίας οποιονδήποτε ρήτορα. Προσκομίζοντας απλό νεράκι ο νερουλάς, κατάλληλα καθοδηγημένος δεν σταλάζει το σκεύασμα, στους ευέξαπτους, στους αλλουγιαλλού,στον Ζουράρι αλλά και σε καβγατζήδες που ξεσπάνε αναίτια, στους αρχαιοπλήκτους και όπου αλλού ο ίδιος κρίνει, με αποτέλεσμα πλήθος αποφάσεων αυτής της αιθούσης να παραμορφώνεται η βουλή των από τέτοια δραστική ενόχληση.
Όσο για το ποιος δίδαξε τον νερουλά την τεχνη του καταποτίου, ήταν φυσικά η απέθαντη γοργόνα.
