Ένα λαθροκάναλο, που ειδικεύεται σε γαλλόφωνα διηγηματικά κομμάτια και σε λάτιν μουσική από Παταγωνία έως Κολομβία με το ζόρι, ασκείται σε έντονα χορευτικά, τύπου λοκολόκο και τεκέρο, κατέχει ένα παγκόσμιο ρεκόρ: εκτός από ποικιλία τραγουδιστριών, ελαφρά ντυμένων, όλες γογγύζουν όμοια με τον μέσο λάρυγγα, όπως ακριβώς δίδαξε προ ετών ο Αγκιλερισμός, εκ της πρωτοδασκάλας του είδους.

Σκέφτηκα πως έχουμε πληθώρα τραγουδιστικής φυλής που δεν μπορεί να τουερκίσει όπως οι λάτιν ομογενείς, αλλά σκίζουμε εκπροσωπώντας το λεγόμενο (υπ΄εμού) «σέρτικο» τραγούδι, καμία σχέση με το σκυλάδικο ή το νταλκαδιάρικο που έχει από δεκαετίες ενσωματωθεί με το βαρύ νταλικιέρικο. Η διαφορά των δύο ειδών έγκειται στο ότι οι τεκέροι σειούνται και κουνιούνται οι ίδιοι αυτοπροσώπως, ενώ οι σέρτικοι προκαλούν σείσματα και λυγίσματα των ακροατών και θεατών. Και μη με στραβομουτσουνιάζετε ως δήθεν οπαδό των μενουέτων και του Πάχεμπελ, διότι είμαι οπαδός του Μακρόπουλου, του πρώτου εγγονοπουλικού τραγουδιάρη ο οποίος στο άσμα «κρίση, με πιάνει κρίση» αποδίδει πλήρεις τιμές στον Εγγονόπουλο, τον ποιητή και το ροκάνι του.

Εξάλλου μπορώ να παραφρονήσω επί δεκάλεπτο ελευθέρως, επειδή σύντυχα σε μια ξενάγηση στην Εθνική Πινακοθήκη, στην lego εκδοχή της, τεράστια με πλήθος πινάκων ελαχίστων διαστάσεων, ίνα πληρωθεί το κάποτε λεχθέν «κοιλοπονούσε το βουνό και γέννησε ποντίκι». Μετά, ανέσκαψα διάφορα μενού και έπεσα σε ταινία του Βέντερς για την Κούβα, πολλών ετών, με τον Ράη Κούντερ να καλύπτει τες ανασφάλειές μου. Και συνέχισα να ζω ευτυχής. Διότι θυμήθηκα τον καημό ενός συναδέλφου: «τα μεγάλα Σάββατα που μου παραχώρησες μου΄ρθανε στραβά».