Είναι δεδομένο πως το ελληνικό σήριαλ χρωστάει τα κέρατά του στο ασπρόμαυρο ελληνικο σινεμά. Ωστόσο, από μερικά τεχνικά χαρακτηριστικά, κατάφερε να εξελιχτεί σε κάτι ακόμη χειρότερο.

Αναφέρομαι στο μοντάζ, στην επαγωγή των σκηνών. Διδαγμένοι από τις καινοτομίες των soap operas που μάγευαν ένα διάστημα αρκετές πολιτικές γενιές, μέσω της «Δυναστείας» της «Σάντα Μπάρμπαρα» και άλλων, τελειώνοντας μια σκηνή, συνήθως ακινητούσε όλη η σύνθεση των προσώπων και ζουμάριζε σε ένα επι μερικά δευτερόλεπτα, συνήθως τέσσερα, ποτέ λιγότερα, σπανίως περισσότερα.

Αυτό βόλευε την διαδοχή των σκηνών, καθώς δεν δημιουργούσε «δοντάκια» στο μοντάζ. Για παράδειγμα, όταν ήταν σε πλήρη λειτουργία το σύστημα U-matic για τις φτηνοπαραγωγές, χρειάζονταν ένα κομμάτι ολίγων δευτερολέπτρων για να «ενωθούν» τα πλάνα. Ετσι ήταν σύνηθες η ηρωίς ή ο ήρως ο γαμίκουλεν ο αλαβαστρί, να ακινητεί ενόσω η κάμερα τον  πλησιάζει και αυτό το διαστημα το έδεναν έτσι, ώστε έμοιαζε δραματολογικά νόμιμο.

Πέρασαν τα χρόνια, άλλαξαν οι τεχνικές, ακόμη αυξήθηκε ο αριθμός των τηλεθεατών που πίστευε πως έληξε και το ΠΑΣΟΚ ως ιδέα, καύχησις και σύναψις ορολογιών. Αλλά η πασοκότης, ως σκελετός πάσης δημοκρατιικής ψευδαισθήσεως «ντεν πέτανε! Ζίφ!» ως έλεγαν κοινοτάρχες «υπόπτων περιοχών» καταθέτοντας στέφανα για τον «Παύλο Μέλα». Διότι όταν θεσπίστηκε η απόσυρση φρούτων του Θεού, και η τοποθέτηση επαρκούς γύψου στις καρότσες με τα μπαμπάτσα ώστε να παραδοθούν βαριά στο εκκοκκιστήριο, η εποχή συνέπεσε με τα αγοραία VHS τα ενοικιαζόμενα, που δίδαξαν στην άμωμη ύπαιθρο εκατοντάδες ερωτικές στάσεις και συμπλεγματα, αλλά αυτά δεν απασχολούν τους πολιτειολόγους και άλλους χρησίμους των αθλημάτων.

Στον αφηρωισμό των ρόλων, λαμπρύνθηκαν αι υπηρέτριαι, με το κοφτό, κοντό βήμα των και την αφέλεια που είχαν οι ατάκες τους. Οι ιστορικοί του σινεμά, αρκεί να εντοπίσουν την συμπεριφορά των υπηρετριών διαχρονικώς, για να συγγράψουν επαρκέσταση ιστορία της ελληνικής κινούμενης εικόνας.

Αποτέλεσμα, τα σήριαλ, σε όλην τη διαρκεια, το νέου αιώνος, οδήγησαν σε προβλεπόμενη, πλήρη και αναμενόμενη ακινησία των ηρώων. Κάποιο έκπαγλο νησί, όπου ένα ή περισσότερα ζεύγη μπερδεύουν τα μπούτια τους, τα λογάκια των πρωταγωνιστών έχουν κάτι το αφοπλιστικά «φυσικό», οι τεκνογονίες σημαδεύουν την δραματολογική εξέλιξη, ενώ ο λεφτάς που γαμεί και δέρνει ή η γουαναμπή πενθερά που μισεί ανενδοιάστως τους πάντες, παραμένουν οι βασικοί συντελεστές της κίνησης προς τα άνω, των τηλεθεάσεων. Ο εξαμερικανισμός έχει μειώσει πολύ τις «αποκαλυπτικές» στάσεις του γυμνού σώματος, αλλά η περικαύλωσις των ηρώων, εκφράζεται με την βαριανασαίνουσα λιβιδώ. Βάσις των εξελίξεων αυτών, είναι πως πολλοί έφηβοι παίζουν το πουλί των ινσταγκραμίζοντες και σπανίως μέσω ηθικών στενώσεων.

Φυσικά και δεν θα ξαναδώ σινεμά, όπως ποτέ δεν θα στείλω data με το κινητό -δεν ανήκω στους πιστούς της νέας οικονομικής ανάκαμψης. Αλλά ομολογώ πως, ενώ γλυστράει από το αδιάφορό μου βλέμμα το μετείκασμα από παλιό ελληνικό σινεμά, δυο καρεδάκια αρκούν για να διακρίνω τον διευθυντή παραγωγής, τον βοηθό σκηνοθέτη που αργότερα έγινε μέγας πολιτικοποιημένος κόπανος και όλην την υστερία ενός ακίνητου πλάνου που οργάνωσε ένας άγλωσσος σεναρίστας.