Επιβαιώθηκε, μετά την τυπική διαδικασία μιας Ευρωπαϊκής ολομέλειας, πως μερικοί παραγωγοί πολιτικής γνωρίζουνε να πήζουν τη γιαούρτη, ενώ άλλοι, λέγοντας «έπηξα» εννοούν «οφλάντισα, βαριέστησα, μπιζέρισα». Προ εβδομάδων είχα προϋπολογίσει αυτήν την εξέλιξη, όχι λόγω σιβυλλισμού αλλά διότι έχομεν διαφανή πρωθυπουργόν που υφίσταται και δεν δυσφορούμε έως σημείου σκανιάσματος, επειδή ο υποτιθέμενος διαδοχός του, όχι μόνον δεν καιροφυλακτεί και ανέχεται τα μπινελίκια του Τσακαλώτου, αλλά μετατρέπεται με τον καιρό σε αόρατο άνθρωπο. Ο πολιτικός μας πολιτισμός είναι αβαρής, υποκείμενος δηλαδή σε αβαρίες.
Όταν ηγείται μιας χώρας άνθρωπος από φαμίλια που ασχολείται αποκλειστικά με το πως θα διαχειριστεί τον αέρα που ανασαίνουμε και γίνεται έτσι βαρετά προβλέψιμος, αρκεί ένα γραφείο με δυο-τρεις κειμενογράφους που τον καλύπτουν, ενώ ο άλλος, πράττει τα ίδια από μια θνησιγενή εφημερίδα. Η χώρα έχει προσαράξει.
Η αυτοτέλεια της Ευρώπης είναι μια αναμενόμενη εξέλιξη επιβεβαίωσης ποιος κάνει κουμάντο. Οι δύο χώρες που νίκησαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο ήταν οι Ηνωμένες πολιτείες και η τότε ΕΣΣΔ. Το ότι γονάτισε η δεύτερη πριν τριάντα χρόνια, αποδείχτηκε η μεγαλύτερη φρεναπάτη του Ρήγκαν. Δεν ήταν ποτέ ζήτημα ισορροπίας του τρόμου, αλλά μια θρησκευτική προσήλωση στον Μολώχ της Κατανάλωσης. Στη θέση του Τρίτου κόσμου, η Αφρική και η νότια Αμερική δεν έχουν δικαιώματα, ενώ όλο και μικρότερη σημασία έχει η συνοριακή έμπνευση του Τσώρτσιλ «από τον Ρήνο ως τον Ιτζόνσο».
Η Τουρκία σε αυτό το παζλάκι έχει μύρια προβλήματα, αλλά κανένα από αυτά δεν αναλύεται επαρκώς από τους «σοφούς». Η οικονομική κρίση είναι όπλο της. Η φιλοξενία του εξτρεμιστικού Ισλάμ σε μία χώρα στουμπωμένη πρόσφυγες, προκαλεί υπερηφάνεια στους ηγέτες της, αφού εμπεδώνουν τον βίο σε πλαίσιο κόκκινης μηλιάς. Οι στρατηγοί του δυτικού κόσμου, όταν ρωτήθηκαν κρίνοντας τον χάρτη της Τουρκίας, σκέφτηκαν πως θα ήταν η Ρωσία με σύνορα στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο και ζαλίστηκαν από άγχος. Οι Ρώσοι ελέγχοντας την Τουρκία (αυτό υλοποιείται με πίκρες και με βάσανα) θα δεχτούν αιτήσεις συνεργασίας με το μισό τέως σύμφωνο της Βαρσοβίας χωρίς να κουνήσουν μήτε ένα τανκ.
Η «Ενωμένη Ευρώπη» το παίζει προχώ και μποχώ, αλλά αισθάνεται πολύ άνετα να δέρνει κίτρινα γελέκα και άλλους οραματικούς ή ψευδαισθητικούς ημισπαρτακιστές. Ο φασισμός, ο ναζισμός, ο φρανκισμός, το Βισύ, ο Κουίλινγκ, η βαθιά αυταρχικότητα της Κεντρικής Ευρώπης ναρκώθηκαν μεν, αλλά είναι ζήτημα μιας δεκαετίας να ανακατευτούν τα καυτά κάρβουνα. Και δεν θα μας κυβερνήσει η Γκρέτα – θα σταθεί μια από τις αιτίες της Ανατροπής.
Όλα είναι εμπόριο, κύριε πρωθυπουργέ. Ένα κράτος δεν κυβερνιέται με σωματοφύλακες πέριξ του άρματός σας. Ο ακροδεξιός σκελετός των στελεχών που σας εξέλεξαν πρόεδρο του κομματός σας, παραμένουν βογιάροι και εσείς νομίζετε πως είναι πειθαρχικοί και νομότυποι.
Η Τουρκία παλεύεται για λίγα χρόνια ακόμη μόνον εαν της σφίξετε το ζωνάρι στα τελωνεία. Και για να το κάμετε αυτό, σκεφτείτε γιατί δεν θέλουν ενάντια μέτρα η Ουγγαρία και η Βουλγαρία. Ώσπου να το πιάσετε το υπονοούμενο, ακούστε για παρηγοριά το «καραμπιμπεριμ».
Ένα δεν πρέπει να ξεχνάτε, αδέλφια: η σύγκρουση δεν ήταν ποτέ μεταξύ Αρετής και Κακίας, μήτε μεταξύ Ειρήνης και Πολεμου. Από γενέσεως φωτός κι σκότους, συγκρούονται, συνυπάρχοντες, ο Πατσιφίκος και ο Παπουλάκος.
