Επεφάνη ημίν σπουδαστής τολμητίας, που υποστηρίζει πως της Σαλονίκης της πρέπει γενική επάλειψη με καφετί πλίνθινο κουρασάνι, πως πρέπει να φωτίσει τα προσθαλάσσια νερά της και βέβαια, πως πρέπει να υπάρξει ως καινοτόμος ιδέα, σφαίρα αιωρούμενη, ακτίνος πενήντα μέτρων, ώστε η πόλις να απογειωθεί. Τουριστικώς και κιναισθητικώς. Την άποψί του φιλοξενούν έντυπα ως η «Παράλλαξη» και η «Lifo» αλλά και άλλα, παραπληρωματικά. Δεν γράφει κείμενα, αλλά «λέξεις» κατά το αυτοαναφορικό του αρτίδιον. Τα άλλα οψώνια που υποστηρίζει, ψάξτε να τα ξεψαχνίσετε μόνοι σας.
Ωστόσο, ανάμεσα σε άλλα, ο τριώνυμος, φανερώνει πότε γεννήθηκε. Και έτσι θυμήθηκα πως πάνω στις μέρες του τοκετού, με επισκέφθηκε σοβαρός πωλητής λαμπρών ιδεών, κρατώντας τσάντα από χοιρόδερμα και με πολλές συστάσεις. Πριν πέσουν οι χειραψίες, μου ζήτησε να υπάρξει μια μεσαίου μεγέθους πλαστική λεκανίτσα, απ΄αυτές που το φοιτητικό τσούρμο συνήθιζε να οργανώνει την πλύσιν των απλύτων του. Του την βρήκαμε. Στο μεταξύ έβγαλε από την τσάντα το κύτος μιας μινιατούρας πολεμικού σκάφους, ιδιαίτερα δημοφιλούς ότε και εγώ ήμην λάτρης τους. Α, και μία μπρούζινη βρύση, παλαιού τύπου, πριν βγουν οι νικέλινες. Μετά ανέπτυξε την θεωρία του.
Από την Θεσσαλονίκη λείπει ένα ενεργό τοπόσημο. Ήταν εκεί, ενώπιόν μου για να με γλυτώσει από αδράνεια. Και με βάση το λεκανάκι (και το νερό που του βάλαμε) άφησε το κύτος να επιπλέει.
-Πρέπει να είναι του Βίσμαρκ, του λέω για να σπάσω τον πάγο.
-Πρέπει, μου λέει. Είτα παίρνει την μπρούτζινη μουσλούκα και την περιφέρει πάνω από το κύτος.
– Σκεφτείτε ένα κύτος μήκους διακοσίων μέτρων πανταχόθεν σφραγισμένο, πλήν της εισοδοεξόδου της βρύσεως, που την υπολογίζω να έχει ύψος 30 μέτρων. Ποντίζουμε το σύστημα στον Θερμαϊκό και με αντλίες, αδειάζουμε τελείως το νερό από το κύτος. Το όλο σύστημα θα γεμίσει με θαλάσσιο νερό μέσω της βρύσης και το σύνολο θα βυθιστεί αύτανδρο. Μετά, μόλις χαθεί από την επιφάνεια του Θερμαϊκού, τσούρρρρρ, θα ανοίξει αυτομάτως η βρύση και θα αδειάζει το νερό. Ταυτόχρονα, το κύτος, καθώς θα αδειάζει, θα φανερώνεται! Μόλις αναδυθεί η Ιδέα μου, η βρύσις θα κλείσει και το κύτος θα επιπλέει. Και μετά, η βρύση δι΄αυτοματισμού, θα ξανανοίξει και το κύτος θα δεθεί θαλάσσιο νερό και θα βουλιάξει πάλι. Και ούτω καθεξής.
Τον ευχαρίστησα, του είπα ευγενικά «όχι» και του επέστρεψα τις συστάσεις. Αλλά σήμερα κατάλαβα πως οι τοκετοί είναι σημαδιακές στιγμές κάθε γέννησης που στιγματίζεται από μείζον γεγονός. Και διαβάζοντας τη Σφαίρα και το Ήλιον και τις Ζοφερές φιλοσοφίες του νέου, κατάλαβα πόσο δίκιο είχαν οι αρχαίοι και πίστευαν ακρίτως τα πάντα, γι αυτό και ζητούσαν χρησμό για τα πάντα.
