Η βίλα κάηκε και την βλέπω σε φωτογραφία. Χτίστηκε σε τυχερή στιγμή, της μόδας στα χρόνια της Δημοκρατίας και την συνόδευαν μουρμουρητά και κατάρες, όπως τότε που επεφάνη στα Γιαννιτσά ή εκεί κοντά η Σεβάς Χανούμ και οι νοικοκυραίοι ξέχασαν την τάξιν και την οικονομίαν και έσπευδαν να ξενυχτάνε κοντά της και άφηναν νηστικά τα παιδάκια των, ώσπου πήγαν οι κυράδες τους και διαμαρτυρήθηκαν δεν θυμάμαι σε ποιαν αρχή για να φύγει το βδέλυγμα από τα μέρη μας, να πάει σε άλλα μπαμπάτσα και στα λιβάδια με τα μπέρλεϊ που τότε έσκιζαν αναπτυξιακώς.

Η βίλα σε μέγεθος και κλίμακα έμοιαζε με κυνηγετικό περίπτερο μοδέρνο, με λοξέματα στις στέγες, «τριών όγκων» που θα έλεγαν οι βοηθοί μας στο πολυτεχνείο, με προφανείς προσθήκες, διανοίξεις κουφωμάτων και βιλώδη ανασαμιά. Σίγουρα τζάκι και συνδικαλιστικώς διακοσμητικά μελτεμάκια στην αυλή.

Είχε γίνει και αθωωτική δίκη. Είχε βουίξει ο τόπος. Είχαμε μόλις μπει στην πολυκατοικί ευμάρεια. Και το τζαμάκι της τουαλέτας το έκρυβαν με τούβλα ασταρωμένα σε ελεύθερη σύνθεση, τότε που και το τσιμεντότουβλο το θεωρούσαν σαλτανάτι της οικοδομικής. Μοντερνισμό.

Μεταβατική εποχή. Από τη λαγνεία του 50 στα μπερδεψομπούτικα των σίξτις με το Χάπι, το Μίνι και το Καλσόν, έλεγάν το και Κολάν. Και στα πάρκα, στα δασύλλια και στα ευθυγραμμί πράσινα, έτσι και διασώζονταν φωτισμός νυχτερινός, το γκαζονάκι έβριθε από το ασημί γιαλιστερό που άφηναν οι καπότες και από τα γουρλωμένα μάτια των  εφήβων που παραμόνευαν τα ζευγαράκια.