Η ατσαλάκωτη πλοκή
17-10-2019

Το σινεμά και οι συναφείς εικονες, δεν ακολουθούν υπερβολικά χαλαρούς ή πλακοστρωμένους δρόμους στα σενάρια. Όταν το σενάριο απαιτεί έναν ένστολο η έναν αριστοκράτη, έγκειται στον σκηνοθέτη η αναπαράσταση της «αλήθειας» του.

Ε, λοιπόν στα ελληνικα σήριαλ προσφάτως, που είναι και δημοφιλή είτε πρόκειται για μεταφορά λογοτεχνικών βιβλίων, ή είναι πρωτότυπα σενάρια, ο ένστολος, η δεσποινίς, το εφηβάκι, ο κακόψυχος δολοφόνος, ο επίφοβος ξένος, φοράνε την στολή τους. Το αποτέλεσμα, συνήθως είναι ολέθριο. Τα υφάσματα, τα σιδερώματα, τρόπος που τα φοράνε, ανήκει στην τεράστια γκάμα του «συμβολικού». Ο αιμοσταγής δήμιος ποτέ δεν είναι χοντρός, αλλά είναι συχνά χλεμπονιάρης. Οι ήρωες ακόμη κι όταν δεν έχουν στόμφο, δεν έχουν ιδέα πως μιλούσαν μεταξύ τους οι άνθρωποι του 1910 ή του 1940. Και βέβαια, τα ρούχα απ΄την κρεμάστρα έρχονται και σε κρεμάστρα καταλήγουν.

Θαρρείς και οι ηθοποιοί «φοράνε» τον ρόλο τους. Ακόμη και οι μεξικάνικες σειρές είναι πιο αληθοφανείς στο ζήτημα. Δεν ξέρω γιατί στην Ελλλάδα έχουμε τέτοια προσήλωση στη «στολή».

Ο θρύλος θέλει τον Παπαδιαμάντη, όποτε έκοβε κοστούμι ή παλτό, κυρίως για να πάει στην πατρίδα του, να τριβόταν σε πάγκους και σκοινιά, ώστε το ρουχάκι του να μοιάζει αλλά και να είναι μεταχειρισμένο. Ε, η μισή αξία της διαβόητης «πλοκής» εκεί στηρίζεται.