Από Βαθύλακκο, Ελευθέριο-Κορδελιό, ήτοι από Βατιλούκ, Χαρμάνκιοϊ και Κουκλουτζά συγκροτήματα χορεύουν μουσικαίς από Σμύρνη και προάστια.

Έτσι τους είδα, από το σταθμό της Μητρόπολης, πρωτομαγιάτικα. Με ισότιμη συμμετοχή των γυναικών, πολλά χασαποσέρβικα, αλλά κυρίως καρσιλαμάδες στα όρια του απτάλικου, με ανθρώπινες φιγούρες θαρρείς απο μετεωρικούς εραστές του Σαγκάλ και λεπτυνόμενους κατά τα άκρα ήρωες του Μίνωα Αργυράκη (πέφτουν πέταλα στη γη, παν να βρούνε το πουλί, σκοτωμένο που λαλεί). Επαινώ, σε αντίθεση με άλλους χοροδιδαχθέντες, πως ξέρουν τι να κάμουν με τα χεράκια των, μετά από τον καρπό. Στην κυματιστή κίνηση των κυριών και στα ανδρικά τσαλίμια, η ξερή άσφαλος με την άχαρη απλωσιά δίπλα στην εκκλησία, έλαμψε.

Και βέβαια βλέποντάς τους, πάλι άθελα άρχισα να  θρηνώ ολολύζοντας συγκινημένος, καθώς οι αντικρυστοί και οι κυκλικοί χοροί τους, έδεναν με τα θρακιώτικα λυγίσματα, με τον παρτάλο και τον πουστσένο. Θα ήθελα σύγκρουση πολιτισμών εδώ ― μιαν αστραλεζού, την Κέιτ Μπλάνσετ, να μη χορεύει μόνον «λα βόλτα» ως Ελισάβετ, αλλά να βαράει παλαμάκια είτε σε ζωναράδικο, είτε τους ζεϊμπέκηδες με τα τρίδιπλα ζωνάρια.