Η τακτική της Νέας Δημοκρατίας μου θυμίζει έντονα δυο περιστατικά της γερμανικής  εισβολής στη Σοβιετική Ένωση.

Οι Γερμανοί είχαν φυλάξει έναν αριθμό τεθωρακισμένων για να λάβουν μέρος σε εαρινή επίθεση, κρύβοντάς τα σε ένα δάσος. Και ο διοικητής τους, ανακάλυψε πως είχαν φαγωθεί τα καλώδιά τους από ποντίκια.

Του Μανστάιν του έδωσαν μια «στρατιά του Δον» από ό,τι μπόρεσαν να μαζέψουν, τον Νοέμβριο του 1942 με στόχο να σπάσουν την απομόνωση του Πάουλους. 20 Δεκεμβρίου η στρατιά, είχε πλησιάσει το Στάλινγκραντ στα 30 χιλιόμετρα, αλλά έφτασε στα όριά της. Ο Μανστάιν ζητά από τον Πάουλους να προελάσει προς την στρατιά, ώστε να αρθεί ο αποκλεισμός του, αλλ’ εκείνος αρνείται. Έχει διαταγή του Χίτλερ, να κάτσει εκεί που κάθεται. Ο Μανστάιν δεν παίρνει άλλη πρωτοβουλία, και γρήγορα πλευροκοπείται και τελειώνει ο βίος της στρατιάς του.

Η αντιστοιχία: και οι γάτες της γειτονιάς μου ξέρουν πως ο Μητσοτάκης υποσκάπτεται εκ των έσω. Αλλά δεν σκέφτηκε το ποντικοφάρμακο, μεταφορικά μιλώντας. Επίσης, όταν άρχισε να διαφαίνεται πως η πρωτοβουλία έφευγε από τα χέρια του, επειδή ήταν στα σκαριά μια κυβερνητική αντεπίθεση προσεταιρισμού δυνητικών συμμάχων του, δεν έκανε το παραμικρό να την προλάβει και συνέχισε να ζητάει εκλογές νομίζοντας πως ο ταύρος δεν έχει κέρατα.

Έχω κι άλλο παράδειγμα από την μάχη στα Άρβηλα, αλλά είπα άσε, μη μακεδονίσουμε το ζήτημα και μας αφαλοκόψουν τα δρεπανηφόρα και οι ελέφαντες.

Εξάλλου, δεν του ζητήσαμε την Άρτα και τα Γιάννενα- οι άλλοι φύλαξαν ένα φοντανάκι σε μια ονομαστική  εορτή, ως βεβαίωση πως μπορούν να συμμαχήσουν ανεμπόδιστα. Ας πράξει το ίδιο με ένα λικεράκι, βρε αδελφέ, μιμούμενος την ευχή των Βλάχων: σκουμ πτυχίουρλου! Σκουμ μάστερλου! (=εις το πτυχίον σας! εις το μάστερ σας!)