Πριν δύο χρόνια, όταν γεννήθηκε ο γάτος μου, γνώρισα για πρώτη φορά στην ζωή μου το συναίσθημα της λατρείας. Ένα συναίσθημα που αγνοούσα μέχρι τότε.

Είχα αγαπήσει, είχα αγαπήσει πολύ, αλλά δεν είχα λατρέψει ποτέ ξανά. Τι εξαίσιο συναίσθημα. Κάνει τα πάντα να έχουν νόημα. Η λατρεία είναι το μοναδικό πράγμα που νικά τον έμβιο θάνατο, που τις πιο σκοτεινές στιγμές της λήθης έρχεται σαν ακάλεστη δέσμη φωτός και σου θυμίζει το νόημα της ζωής που είναι η αγάπη. Αυτό σε κάνει κάτι πέρα από ευτυχισμένο.

Μακάριοι οι άνθρωποι που γνώρισαν την λατρεία. Είτε μέσα απ΄τα παιδιά τους, είτε μέσα από μια ποδοσφαιρική ομάδα, είτε μέσα απ΄τον Χριστό. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να τους χλευάσει. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να διακωμωδήσει την ευλογία τους, ειδικά σ΄έναν κόσμο που οι κατάρες γίνονται βασανιστές από τότε που γεννιέσαι.

Στα 48 μου, αν με ρωτήσουν τι είναι ευτυχία θ΄απαντήσω χωρίς δεύτερη σκέψη πως είναι το να έχεις κάτι να λατρεύεις.

Είναι το μοναδικό πράγμα σε όλη μου την ζωή, που μ΄έχει κάνει πραγματικά ευτυχισμένο. Δεν με νοιάζει αν είναι αυταπάτη ή τι θα συμβεί όταν ο γάτος μου φύγει ή αν η λατρεία δρα σαν όπιο και δεκανίκι σε μια τσακισμένη ύπαρξη.

Όταν ακούω αυτά τα ηχάκια που κάνει, όταν βλέπω την ομορφιά και τα σκέρτσα του ή όταν εφαρμόζει ανατομικά στην αγκαλιά μου, νιώθω τόσο μοναδικά. Τόσο πρωτόγνωρα.

Γνώρισα για πρώτη φορά την λατρεία στην ζωή μου και ακόμη και αν ο γάτος μου φύγει αύριο, θα μπορέσω να φύγω ειρηνικά όταν έλθει και η δική μου ώρα, γιατί πλέον έχω ζήσει αυτό το συναίσθημα.

Είναι τόσο αστείο. Όταν σε λατρεύουν νιώθεις πως σε κατασπαράζουν.

Όταν όμως λατρεύεις, βρίσκεις μια αναπαυτική θέση σ΄αυτόν τον ταραγμένο κόσμο.

Γνώρισα για πρώτη φορά την λατρεία στην ζωή μου και ελπίζω να με συγχωρείτε που μου είναι τόσο δύσκολο στο να το κρατήσω μόνο για τον εαυτό μου.