Εντάξει. Στο τραπέζι της πόκας μάλλον μια κρυφή κέντα σε κούκκο προκαλεί την διάθεση για γενικά ρέστα προς τον έρμο που βαστάει ζευγάρι λιμό και νομίζει πως θα νικήσει.
Η Τουρκία, περιμένοντας χειραψία με τον Τραμπ τέλος του μήνα, έρριξε δεύτερο γεωτρύπανο, μια Ναύτεξ σε Καστελόριζο, άνοιγμα Αμμοχώστου, τουρκοκυπριακή κίνηση, δήλωσε επιθυμία για μοίρασμα του πελάγους και δημιουργία Τουρκοκυπριακού κράτους και περιμένει, ανάμεσα στις μάρκες, να αφαιρέσει δύο η τρία ζητήματα για να «τα βρουν».
H Eλλάς πάλι, δεν ξέρω πως τυχαίνει, ξαναψώνισε από σβέρκο. Δεν παίζουν πόκα, αλλά μουτζούρη. Ο απέξω, που επί τρία χρόνια έλεγε «εκλογές» τώρα λέει «αυτοδυναμία». Ο άλλος πάλι, αισιοδοξεί άκεφα και δε νοιάζεται να παρηγορήσει την Περιστέρα του, που φαίνεται πεσμένη στη φωτογραφία στο Θησείο. Όσο για τους άλλους, σαν την κυρία Σβίγγου, απαντά σε ερωτήσεις σα να κατάπιε σβίγγους από την εποχή του Ρεμύ, στο «Χωρίς οικογένεια»»
Ο δικός μας, περισσότερο απορροφημένος με την Λίβερπουλ, που έκαμε το μείον τρία συν τέσσερα, αισιοδοξεί. Στο κοινό του λέει ότι κερδάμε. Λέγεται και «ταπί και ψύχραιμος».
Τα συνθήματα που πέφτουν, όλα, μα όλα πάσχουν απο ελαφρά ανακρίβεια. Από τα νησιά που ψάχνει ο Κιλιντίρογλου, έως το «κουκουτζά! ο Καραμανλής!» της Φώφης. Η οποία κρύβει πως θα βγάλει από το ημίψηλο τον Γεωργάκη, για να προκαλέσει θαυμασμό.
Οι ανακρίβειες, θα μου πείς, ήταν από πάντα συχνές.
Στη μεταπολίτευση, οι διαδηλώσεις ήταν πολλές και συχνές. Μετά από 45 χρόνια, λίγο άλλαξαν. Μόνο που τότε συνιστούσαμε να παραλάβει την χούντα ο λαός, εξηγούσαμε πως ο λαός έχει μνήμη ελέφαντα και οργανώνεται –νικά, ενώ με το πέρασμα των μηνών, ίσχυε συχνά το «Αβέρωφ, φασίστα, πα-ραι-τήσου». Τις προάλλες, εξηγούσα στον Μανόλη πως ένας από τους κουμπάρους μου, στον οποίο χρωστάω το ευ ζην (όποτε τουλάχιστον ερχόμουν σε θεογνωσία) προθυμοποιήθηκε να μας συνοδέψει σε μιά από τις βραδυνές μας ράτζιες. Έβλεπε εντυπωσιασμένος μια φίλη συναγωνίστρια που συμπορευόταν φωνάζοντας δυνατά, αλλά φρόντιζε όποτε σήκωνα γροθιά, να μου κατεβάζει το χέρι «για να μη εκτεθούμε». Καταμεσής της χλαπαταγής, ο κούμπαρον προσπαθούσε να αναλύσει κάθε συνθημα: «Αφέρωφ φασίστα πα-ραι-τήσου» είναι ανακριβές και αστοιχείωτο. Ποιόν Αφέρωφ εννοούμε; Τον ευεργέτη; Το θωρηκτό; Τον κάθε Αφέρωφ; Καλύτερα να λέμε «Αβέρωφ Τοσίτσα, πα-ραι-τήσου».
Μόλις σήμερα σκέφτηκα πόσο ανακριβές οραματικό σύνθημα είναι το «Ελευθερία ή θάνατος». Διότι το πιστέψαμε! Διότι λυσσάξαμε να την αποκτήσουμε κατά λάθος! Η Ελευθερία προϋποθέτει πως κερδίζουμε πρωτίστως την Ανεξαρτησία, ειδικά στους περιλάλητους «εθνικούς στόχους». Χωρίς Ανεξαρτησία, μηδενίζεται το καντράν και κολλάμε ωσάν έρπητα την Ελευθερία που μας υποδεικνύουν οι Άλλοι. Όσο για τον θάνατο, μόνον οι ζωντανοί τον βιώνουν.
Γι αυτό και ώσπου να πεθάνω, πάντα θα προτάσσω μια Βαλκανική Ομοσπονδία. Με τα δικά της τοπία και με το δικό της αίμα. Τα χειραφετημένα, εμφύλια και συχνά κακεγερτικά Βαλκάνια. Τα γεμάτα καντόνια και ιδιαιτερότητες, αλλά τα τόσο βαθέως φυτεμένα στη συνείδησή μας. Όταν θέλει ένας ήρωας να ναυλώσει μια γιούφτικη κομπανία και αποκαλεί τους νέους μουζικαντηδες “Γκόρανε” και “Έλβις”.
Όλα ξεκινούν από την Επίγνωση του Τοπίου και την Ηδονή που παράγεται από την αέναη επαλήθευσή του.
Κοίταζα μια καρτποστάλ από τη λίμνη της Απολλωνιάδας στην Βιθυνία και μετρούσα κώμες της Πανόρμου (Γωνιά, Αρτάκη, Μηχανιώνα) συγκινημένος. Τι κι αν κείται στην Προποντίδα; Οι άνθρωποι αυτών των κωμών, είναι εδώ, γείτονές μου. Από την Τρίγλια, τα Μουδανιά, κι απέναντι, τον Αθύρα, την Ραιδεστό, τα Μάλγαρα.
Κι οπως πρωτοβρίσκουμε τους Φρύγες στην Τηλεμάχεια και μετά στους ροδώνες του Βερμίου κι έπειτα στις ασιατικής Φρυγίας τις ταφές, τόσο περισσότερο μου εντυπώνεται η πεποίθηση πως η Γεωγραφια, η ουράνια γεωγραφία, αφήνει ουλές στον Χρόνο και διατηρεί τους ανθρώπους ως Διαπιστώσεις του Εκάστοτε Τοπίου.
Κι αν σήμερα νομίζουμε πως ο Αφέρωφ είναι κτήμα και ο φασίστας μια Περίοδος λησμονητέα, μόνον τον μπαρίστα αναγνωρίζουν οι ζωντανοί, με κοτσιδάκι και εύκαιρον να προσφέρει λούνγκους. Στερεότυπο διαφημιστικό.
Γι αυτό και να ακριβολογούμε στα συνθήματα. Μόνον έτσι θα ξεχωρίζει ο κάλπης από την κάλπη.
