Πρέπει να είναι αναρίθμητες οι διεθνείς συσκέψεις που προκαλούνται από την προσπάθεια ενός μέλους μιας ομάδας να κερδίσει κάτι -μια κοινή δήλωση, μια επιβεβαίωση απειλής εναντίον ενός φασαριατζή, τέτοια πράματα. Και οι διασκέψεις αυτές, κατά πλειοψηφία τελούνται και λήγουν αθόρυβα και πληκτικά, παρεκτός και δεν έχουν οργανωθεί σωστά ή υπάρχει εκκρεμότητα ανάμεσα στους συμμετέχοντες που οι οργανωτές δεν εκτίμησαν σωστά. Και ο μεν εκτιμητής, κάποια στιγμή θα απολυθεί ή θα τον στείλουν να διαβάζει Κοέλιο, αλλά η συνδιάσκεψη, χωρις έμπρακτο αποτέλεσμα, θα ξεχαστεί. Αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, η τύχη της Βερολινέζικης μάζωξης. Να μου το θυμηθείτε πως από του χρόνου, θα εξελιχτεί διαφορετικά.
Για πολλοστή φορά η Γερμανία, υπό την πρόφαση ενός «ξεδιαλέγματος» οπωροκηπευτικών (είναι παγκόσμιας κλάσης η νυσταλέα εξέλιξη τέτοιων συναθροίσεων) επαναλαμβάνει αυτές τις μηχανικές συναντήσεις, διότι ως οργανωτικοί άνθρωποι, χρησιμοποιούν την τελετουργία και το πρωτόκολλο για να πιέσουν, να επιβεβαιώσουν ή να προκαλέσουν κατευθυνόμενο διάλογο. Σε άκρα αντίθεση με τον αγγλοσαξονικό ή γαλατικό τρόπο συσκέψεων που βγάζει μάτι από παρασάγγες -οι αγγλοσαξονικές συναντήσεις είναι άτυπες και συνήθως άγονες, οι γαλλικές θυμίζουν (όλες, μα όλες!) ντοκιμαντέρ για τα γκνου του Σερενγκέτι όπου όλες οι γαζέλες λέγονται Μπριτζίτ και όλα τα τσιτάχ Ροδόλφοι.
Σήμερα κι ενώ πέφτει το δείλι όλο και κάτι θα ξέρουμε, που βέβαια δεν θα μας κάνει σοφότερους. Επειδή το ερώτημα που έθεσε εδώ και είκοσι αιώνες ο Πόντιος Πιλάτος, θα παραμείνει αναπάντητο: Είπεν ούν αυτώ ο Πιλάτος· Ουκούν βασιλεύς εί σύ; απεκρίθη Ιησούς· Σύ λέγεις ότι βασιλεύς ειμι εγώ. εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τή αληθεία· πάς ο ών εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής. Λέγει αυτώ ο Πιλάτος· Τί εστιν αλήθεια;
Αλήθεια, τι εστίν; Πως η Γερμανία επέλεξε να είναι κλινικώς άοπλη (προτιμά να πουλάει την οπλική της πραμάτεια) κυβερνά την Ευρώπη ως Κολμπέρ και όχι ως Κάιζερ, και εξαρτάται ενεργειακώς από τους βαρκάρηδες του Βόλγα κι ας παίζει για τα μάτια την Ουκρανόφιλη και τη Κιοβίτισσα, διότι έμαθε (επιτέλους) να μετράει μήκη αγωγών και προτιμά αυτους που κόβονται με το ξυράφι του Όκκαμ. Αν τώρα ενδιαμέσως μπερδευτεί στο τσίνορό της, κανένας Χαφτάρ, έχει κολλύρια.
